Dobrze jest czasem odejść na chwilę, nawet dłuższą, od wysmakowanego, ale czasem i przesadnie wydumanego, a bywa że i pretensjonalnego światka perfum niszowych i sięgnąć po coś, co bez chwili wahania należy określić klasykiem, kamieniem milowym, evergreenem, dziełem ponadczasowym. Takie zapachy – co już zauważyłem niejednokrotnie – niosą w sobie zawsze pewien ładunek opierającej się czasowi męskości. Tak jakby twórca oświecony błyskiem geniuszu wybrał właśnie takie składniki i właśnie takie ich proporcje, że w efekcie stworzył coś, co uznawane będzie za integralnie męskie przez kilka kolejnych pokoleń mężczyzn. Pomimo zmieniających się mód i trendów. Taki jest właśnie pierwszy Aramis – znany też jako Aramis Classic, stworzony przez Bernarda Chanta w 1964 roku. Nie zawaham się nazwać tego zapachu doskonałym, idealnie skomponowanym i wyważonym oraz – przed wszystkim – ultramęskim, co zresztą pozostaje w zgodzie z założeniem Estee Lauder, która to stworzyła markę Aramis w 1964 roku wyłącznie z myślą o mężczyznach. Tak więc Panowie o to marka tylko dla nas, choć i ona czasy świetności ma już chyba, niestety, za sobą.

Z zapachowego punktu widzenia Aramis to skórzany szypr. Dziś zapachy o skórzanej dominancie pachną dzięki syntetykom zupełnie inaczej, bardziej realistycznie, ale w przeszłości efekt ten uzyskiwano albo poprzez zastosowanie smoły brzozowej (Knize Ten, Chanel Cuir de Russie, Caron Tabac Blond, Lancome Cuir) albo poprzez użycie przypraw i ziół, które w efekcie dawały bardziej wg mnie ziołowo-zielony, ale wtedy postrzegany jako skórzany, klimat. Do takich zapachów obok Aramisa należy zaliczyć choćby Quorum Antonio Puig  (1982), Davidoff Classic (1984), Estee Lauder for Men (1985), Hermes Bel Ami (1986), Gucci Pour Homme (vintage z 1976), Krizia Uomo (1984) czy – w nieco mniejszym stopniu, ale jednak – Polo Ralph Lauren (1976). Współcześnie w tym kierunku poszła Mona Di Orio w swoim fenomenalnym Cuir z cyklu Les Nombres d’Or. Co jednak łatwo zauważyć, wszystkie te zapachy powstały wiele lat po Aramisie, który jako pierwszy zaproponował mężczyznom tego typu woń. Oparty na mieszance  ziół (bardzo męski składnik, jakim jest szałwia, ale i goździk oraz zielony mirt) z nieco zmodyfikowanym akordem szyprowym (bergamotka, mech, paczula, wetiwer, sandałowiec) wyróżnia się na tle innych tego typu zapachów doskonałą harmonią i równowagą. Mam wrażenie, że gdyby choć minimalnie zmienić proporcje, Aramis nie byłby już tak dobry, a któryś z jego zapachowych wektorów zacząłby przeważać nad innymi ze szkodą dla całości (niedawno opisywany przez mnie Gucci pour Homme (vintage) ma właśnie ten „problem”). Aramis jest mocny, zdecydowany, jednocześnie bardzo męski i elegancki, na pewno nie subtelny. Połączenie szałwii, mirtu i goździka stanowi o przyprawowym charakterze tego zapachu, który opiera się na bardzo tradycyjnej mchowej, paczulowej i wetiwerowej bazie, a skrzydeł dodaje mu przez pierwsze minuty bergamotka. Nie ma tu mowy o żadnej słodyczy. Jest raczej soczyście, nieco cierpko i mszyście. Pierwszorzędną woń dopełnia świetna projekcja (idealna – nie za mocna i nie za słaba) oraz bardzo dobra trwałość (na mnie spokojnie 10-12 godzin). Baza wspaniale męsko majaczy na skórze przypominając o tym, że mamy do czynienia z klasowym pachnidłem.

Wiele osób odbiera zapach Aramisa jako oldskulowy, „dziadkowy” lub też koloński – w potocznym rozumieniu męskiej wody kolońskiej, czyli jakiejkolwiek. Nie da się ukryć, że dziś takich perfum się nie robi, bo współczesny „statystyczny” mężczyzna okazuje się mieć inne zapachowe potrzeby (o czym świadczy zupełnie nijakie nowe wcielenie Aramis Impeccable). Jednak to przecież właśnie Aramis jest wciąż jednym z najpopularniejszych pachnideł męskich w USA i nie tylko. Stał się on także wzorem do naśladowania, przez co rozpowszechnił się na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci po toaletkach wielu zacnych panów na całym świecie, także pod postacią różnych mniej lub bardziej udanych kopii.

Oryginalny Aramis pozostaje wciąż  Aramisem i przypomina, co znaczy tradycyjne męskie perfumy. Oby trwał kolejne 50, a nawet 500 lat, bo przecież dlaczego by nie?

Flakon tylko potwierdza, że tu chodzi o prostotę i męskie zdecydowanie. Takiej butli nie powstydzi się postawić na swej szafce ani Chuck Norris, ani Arnold Schwarzenegger, nie wspominając już o Charlesie Bronsonie czy Clincie Eastwoodzie. Nie ma tu mowy o narażaniu się na obciach lub podejrzenia o jakieś zniewieścienie. Jest najprościej, jak być może. I poręcznie jest. I mocno jest.

I o to chodzi! Chapeau bas!

nuty górne: bergamotka