Knize był XIX wiecznym wiedeńskim krawcem. Jego pierwsze perfumy Knize Ten, którym towarzyszyła reklama przedstawiająca mężczyzn grających w golfa (gdzie „dziesiątka” to  najlepszy wynik), stworzył sam Vincent Roubert – twórca pracujący m.in. dla Coty z samym Francoisem Coty czy z Jacquesem Fathem nad Green Water i Iris Gris. Wg Jean-Claude’a Elleny Knize Ten nie powstał w 1924 roku przypadkiem. Era Art Deco była jego zdaniem złotym wiekiem skórzanych akordów w perfumach,  postrzeganych wówczas jako elitarne. W tym to czasie powstały Caron Tabac Blond (1919), Chanel Cuir de Russie (1924), Lanvin Scandal (1933), Lancôme Révolte (later Cuir) (1936), and Creed Cuir de Russie (1938). Dopiero w latach 60-tych, gdy perfumy stały się bardziej ogólnodostępne, aromaty skórzane przestały trafiać w gusta większości użytkowników jako zbyt „asertywne”.

Jako ciekawostkę podam, że Andy Tauer – szwajcarski artysta perfumiarz samouk, którego prace cenię bardzo wysoko – przyznał w którymś z wywiadów, że Knize Ten to jeden z jego ulubionych zapachów. Stał się on zresztą inspiracją dla tauerowskiego „skórzaka” Lonestar Memories, o czym nieco później.

Knize Ten rozpoczyna się mocnym akcentem. Mieszanka ledwo wyczuwalnych cytrusów z liściem gorzkiej pomarańczy ma chyba jedynie złagodzić dość bezpośrednie otwarcie, bo już po kilku minutach „na wierzch wychodzi” integralny akord kompozycji – połączenie mocnych nut kwiatowych (irys, róża, geranium) z przyprawami (goździk, cynamon). Wszystko to wsparte podsypką z cedrowych i sandałowych wiórów. Mimo sporej dozy eugenolu i cynamonu akord ten ani przez chwilę nie wchodzi na tereny „kulinarne”. Co więcej – nos zaznajomiony z wonią smoły brzozowej ma szanse również ją tu wyczuć. To na tym etapie tworzy się coś na kształt nuty paliwowej, benzynowej, którą znam właśnie z Lonestar Memories, ale i z klasycznego Fahrenheita. Wreszcie nuty bazowe, które ujawniają skórzaną kwintesencję tego pachnidła. Konglomerat nadzwyczaj klasycznych roślinnych i zwierzęcych składników: ambry, kastoreum, mchu dębowego, piżma i wanilii. Efekt to akord skórzany, który rzeczywiście robi wrażenie protoplasty Lonestar Memories Tauera. Andy wyraźnie wzorował swe pachnidło na dziele Rouberta – co do tego nie mam wątpliwości.

Knize Ten to męska woda toaletowa – jak to opisuje ulotka – „dla gentlemanów”.  Mimo „słusznego wieku” wypada nadspodziewanie aktualnie i nowocześnie. Ktokolwiek spodziewałby się tu tzw. „dziadkowych” nut, tradycyjnych kolońskich cytrusowo-ziołowych – będzie zaskoczony. To nad wyraz nowoczesne, niszowe w swym charakterze, pachnidło adresowane raczej dla wyrobionych nosów, dla mężczyzn dojrzałych, chcących podkreślić swoją męskość i siłę. Knize Ten do dziś jest przez wielu uważane za jeden z najlepszych „skórzaków” wśród perfum. Wg mojej oceny w zestawieniu z takim choćby Cuir Ottoman Parfumerie Generale, DZING! L’Artisana albo z lutensowskim Daim Blond – gdzie akord skórzany dopracowana jest do perfekcji, wręcz do złudzenia przypominając zapach wygarbowanej skóry – Knize wypada nieco bardziej blado, co nie znaczy, że źle. Biorąc pod uwagę technologię i możliwości składnikowe, jakie miał kompozytor tych perfum niemal 100 lat temu, Knize Ten to rzeczywiście skórzane dzieło wysokich lotów.

Flakon jest w mojej ocenie przepiękny. Klasyczny kształt, prostota, przejrzystość i niewymuszona elegancja. Kolor cieczy idealny (skóra!), do tego prosta zatyczka korespondująca z kształtem flakonu, z metaliczną opaską. Butlę (podobnie jak butik Knize) zaprojektował wiedeński architekt Adolf Loos. I chwała mu za to.

nuty górne: bergamotka, cytryna, pomarańcza, liść gorzkiej pomarańczy, rozmaryn

nuty środkowe: geranium, drewno cedrowe, róża, irys, goździk, cynamon, drewno sandałowe

nuty dolne: skóra, piżmo, mech dębu, ambra, kastoreum, wanilia

twórca: Vincent Roubert

rok wprowadzenia: 1924

moja klasyfikacja: mocna, skórzana, męska, dla dojrzałego faceta, raczej na chłodne pory roku

ocena w skali 1-6: kompozycja: 4/ moc: 5/ trwałość: 4/ flakon: 4