Czekałem na ten zapach ze sporym zaciekawieniem głównie z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że to następca rewolucyjnego Kenzo Pour Homme z 1991 roku, które bardzo lubię i cenię. Po drugie – ponieważ stoi za nim Olivier Polge. Perfumiarz młodego pokolenia, który ma najlepsze wzorce (jest synem Jacquesa Polge’a z Chanela) i talent, co udowodnił tworząc choćby arcydzieło w postaci rewolucyjnego Dior Homme, ale i odważnego kwiatowca w postaci Kenzo Power. Muszę się przyznać, że Kenzo Boisee czekał na recenzje dobre kilka miesięcy. Dawno już bowiem nie czułem się tak pozbawiony jakiejkolwiek inspiracji do pisania, jak w przypadku tego zapachu. Nie żeby były to kiepskie perfumy. Nie. Właściwie to niczego im nie brakuje. Pachną nowocześnie, intrygująco, harmonijnie, słowem – dobrze, choć dość syntetycznie. Mają do tego dobrą projekcję i przyzwoitą 6-8 godzinną trwałość. Czegoś im jednak brak… Czego??  Sam nie wiem. Charakteru? Jaj? Punktu zaczepienia?

Zacznijmy od tego, że Kenzo Pour Homme Boisee nie ma prawie nic wspólnego z klasykiem Pour Homme. Nic prócz nazwy i kształtu flakonu oraz…… Kompozycja penetruje inne obszary zapachowe i nie stara się nawet nawiązać do protoplasty, choć obie je łączy odważne użycie przypraw. W przypadku Boisee jest jednak ono bardziej zręczne i harmonijne. Zawarta w otwarciu mięta nie dominuje akordu. Wzmacnia i zmienia oblicze bazylii i rozmarynu, przez co akord nabiera synergicznego charakteru. Czarny pieprz dodaje całości lśnienia, unosi molekuły i powoduje, że te skrzą się w powietrzu niczym pachnące iskierki. Tytułowe drewno jest tu obecne od samego początku, jednak w czystej postaci objawia się w finiszu zapachu, gdzie cedrowe igiełki wyłaniają się z laktoniczno-sandałowej masy. Sądzę, że prócz cedru z Wirginii w ruch poszła solidna dawka drzewnych aromamolekuł w typie ebanolu czy santanolu.

Reasumując Boisee to interesująca i oryginalna kompozycja, która naprawdę dobrze wypada na tle massmarketowej konkurencji, choć sama w sobie jednak mnie rozczarowała. Dlaczego? Może po prostu miałem zbyt wygórowane oczekiwania?

nuty górne: mięta, bazylia

nuty środkowe: rozmaryn, czarny pieprz

nuty głębi: cedr, wetiwer

twórca: Olivier Polge

rok wprowadzenia: 2010

moja klasyfikacja: uniwersalna, całoroczna, nowoczesna kompozycja przyprawowo-drzewna; bezpieczna choć nie sztampowa; może być „rytuałem przejścia” do niszowych drewniaków, ale nie musi 😉

ocena w skali 1-6: kompozycja: 4/ moc: 4/ trwałość:4/ flakon: 5