Spotkanie mistrzów smaku i zapachu, znanego z zamiłowania do przypraw mistrza bretońskiej kuchni Oliviera Roellingera oraz niemniej gustującego w przyprawowych składnikach perfumiarza Jean-Claude’a Elleny, które odbyło się swego czasu u wybrzeży Bretanii, musiało mieć swoje istotne skutki. Zbyt wiele łączy obu panów, by z nich wspólnych rozmów, testów i degustacji nic nie wynikło. W ich efekcie powstały Epice Marine, perfumy zainspirowane na poły bretońską kuchnią, na poły morskim klimatem tego regionu. Kompozycja weszła w skład ekskluzywnej kolekcji Hermessence w 2013 roku i jest chyba pierwszym zapachem w portfolio Jean-Claude’a Elleny zawierającym morską nutę. Nie jest natomiast z pewnością pierwszym, w którym ten posłużył się mieszanka przypraw. W szczególności mam tu na myśli kardamon, którego niezwykła, ciepło-zimna, wibrująca, musująca natura znajduje się na stałe w palecie olfaktorycznej tego perfumiarza od co najmniej 1998 roku, gdy światło dzienne ujrzało przełomowe, zbudowane głównie na kardamonie i Iso E Super genialne Declaration Cartiera, a którego uwspółcześnioną, „hermesową” wersję odnajdziemy w bardzo dobrym Voyage D’Hermes.

O pierwszym wrażeniu Epice Marine stanowi bukiet przypraw z dominującym kardamonem oraz prażonym kminem i cynamonem w tle, rozcieńczony w esencji z bergamotki. Z czasem dołącza do nich bezprecedensowa w wykonaniu tego perfumiarza delikatna nuta dymna, która wraz z równie niespotykana wcześniej, nienachalną nutą alg tworzą oryginalną mieszankę olfaktoryczną, mimo wszystko pozostającą bardzo w stylu Mistrza, jaki znamy od czasu, gdy przyjął posadę w Hermesie. Prz odrobinie wysiłku można odnaleźć tu odległe echa Declaration Cartiera, a więc także i Voyage d’Hermes. To głównie za sprawą kardamonu oraz delikatnej słoności aromatów alg i dymu. Niemniej Epice Marine jawi się przy obu wymienionych bardziej jako szkic perfumowy, intrygująca zapachowa idea, aniżeli pełnoprawne perfumy.

Epice Marine, choć niewątpliwie interesujące, to jednak rozczarowuje mnie przesadną subtelnością. Gdyby było choć o 25% mocniejsze, bezwzględnie by na tym zyskało. A tak, jedynie zaraz po aplikacji i przez może dwa kwadranse po niej przyjemnie wibruje wokół skóry, by bardzo szybko na niej osiąść i pozostawić na niej słony ślad Bertońskiej bryzy wymieszanej ze wspomnieniem dymu z dawno zagaszonego na plaży ogniska.

Zapach ten to interesujący przykład unikalnego warsztatu Elleny, ale również i jego artystycznej maniery minimalizowania i nadawania swym dziełom przesadnej moim zdaniem transparentności. Osobiście preferuję te kompozycje artysty, którym ten nadał większej mocy (np. Declaration Cartiera,  Terre d’Hermes, Voyage d’Hermes, szczególnie w wersji Parfum czy nawet Hermesowe „Ogródki”), gdyż wówczas jego talent jest… dużo łatwiejszy w docenieniu, że tak to dyplomatycznie ujmę.

A tak? No cóż, pozostaje spory niedosyt, który podobno jest lepszy niż przesyt, ale czy aby zawsze?

główne nuty: bergamotka, prażony kmin, cynamon, kardamon, wodorosty, whiskey, dym

twórca: Jean-Claude Ellena

rok premiery: 2013

moja ocena:

zapach: ****/ trwałość: ***/ projekcja: ***