Jak będzie pachniał koniec świata? Tu pewnie każdy z nas – gdy puści wodzę fantazji – będzie miał inne wyobrażenia (zgadnę, że wiele z nich będzie opartych na filmach z Hollywood). Niejaki Quentin Bisch wyobraża sobie zapach końca świata bardzo nietypowo, a swoją wizję przelał na perfumy, które w 2013 roku niszowa marka Etat Libre d’Orange włączyła do swego portfolio. Bisch to młody i świetnie zapowiadający się perfumiarz, postać znana tym, którzy obejrzeli 4 odcinkowy serial BBC pt. Perfume. Tam pojawił się jako młody adept szkoły perfumiarskiej Givaudan ze łzami w oczach opowiadający o tym, jak właśnie spełniają się jego marzenia, by zostać perfumiarzem. Ta chwytająca za serce scena z filmu pięknie pokazuje, jak wrażliwymi i pełnymi bezgranicznej pasji są twórcy perfum i jak ważne są to cechy w tej niezwykłej profesji. Twórca Etat Libre d’Orange – Etienne de Swardt – znał Bischa jeszcze zanim ten wstąpił do Givaudan. Bisch regularnie odwiedzał flagowy sklep ELdO w Paryżu i deklarował się jako wielki fan marki i perfumowej koncepcji de Swardta. Gdy więc ten postanowił stworzyć pachnidło zainspirowane książką Blaise’a Cendrarsa zatytułowaną „The End Of The World Filmed By The Angel Of Notre-Dame”, Quentin Bisch był pierwszym perfumiarzem, o jakim de Swardt pomyślał. La Fin du Monde jest pierwszą w pełni samodzielną skomercjalizowaną kompozycją Quentina. Za jej pomocą artysta udowadnia swój bezsprzeczny talent. Powiem więcej – zaczyna z bardzo wysokiego pułapu – to bardzo mocny debiut!

Początek La Fin du Monde oszałamia przepiękną i jednocześnie bardzo współczesną odsłoną irysa (przypominającą tą z Dior Homme), który został tu bardzo umiejętnie „podrasowany” przy pomocy ziarna marchwi, które współgra z irysem fenomenalnie, czego dowiedli już Rosine Courage w swoim Nirmal dla Laboratorio Olfattivo oraz Bertrand Duchaufour w Bois d’Ombrie dla Eau D’Italie. Kmin i sezam doskonale uzupełniają nowatorski i bardzo sugestywny akord popcornu przydający zaskakującej i intrygującej aury (jest też charakterystyczna popcornowa nutka maślana). Akord popcornu był pierwszym pomysłem Quentina Bischa, gdy pracował nad koncepcją tego zapachu. W jednej z rozmów z de Swardtem przekonywał go, że wszelkie wizje końca świata znamy głównie z filmu, z kina i to amerykańskiego. Popcorn idealnie więc wpisywał się w tę przewrotną koncepcję… Pomysłowe, prawda? Lubię i doceniam takie pomysły w perfumerii.

W miarę upływu czasu początkowo bardzo intensywny zapach oczywiście nieco traci na mocy i projekcji, ale w ciągu następnych godzin jest bardzo dobrze wyczuwalny. Nabiera ciepłej zmysłowości dzięki sandałowcowi i ambrette, które pięknie podbudowują zmysłowy, cielesny wymiar bazy zapachu („sympatię” esencji z ziarna ambrette do irysa wykorzystał wcześniej James Heeley w chłodnym jak jesienny deszcze Iris de Nuit). Baza zapachu, w której na sandałowo-piżmowym tle wciąż słychać „echa” popcornu, uzupełniona jest o niecodzienną, pachnącą krzemieniem nutę prochu strzelniczego. Baza jest sygnaturowa, charakterystyczna i – by użyć filmowego porównania – trzyma w napięciu niemal tak dobrze, jak wcześniejsze etapy zapachu. Jak więc widać La Fin du Monde złożony został w dużej części z bardzo niecodziennych składników, nut i akordów. Mimo to jako całość pachnie zaskakująco przyjaźnie, a przy tym niezwykle intrygująco, bo znajomo i jednocześnie zupełnie obco.

La Fin du Monde przekonuje mnie od pierwszej do ostatniej (odległej zresztą o dobrych kilkanaście godzin) sekundy trwania na skórze. Jest fantastycznym pachnidłem, z którego wprost bije perfumiarska pomysłowość. Dawno nie miałem okazji obcować z zapachem, który zostałby zrobiony z taką pasją, inwencją i świeżym spojrzeniem. Bisch mądrze wykorzystał w nim wydeptane perfumiarskie ścieżki i jednocześnie zaznaczył nowe. Odważnie połączył niecodzienne nuty w jedną absolutnie przekonującą całość, która stanowi pełnoprawne i – co niezwykle ważne – absolutnie noszalne perfumy, dalekie od niszowych „freaków”, ale jednocześnie doskonałe wpisuje się w styl marki Etat Libre d’Orange znanej z oryginalnych pomysłów i odważnego przesuwania granic tego, co nazywamy perfumami. Quentin Bisch stworzył w pełni oryginalny, nowoczesny i ze smakiem awangardowy zapach, którego nosi się z wielką przyjemnością i satysfakcją, jaką ma się z noszenia zapachu wyjątkowego.

La Fin du Monde nie jest według mnie ani jednoznacznie kobiecy, ani męski. Przyparty do muru stwierdziłbym, że jest w nim może nieco więcej męskości, ale to tylko dlatego, że brak w nim archetypicznych damskich nut, a irys podany został totalnie uniseksowo. Powiedziałbym, że pod tym względem pierwiastek kobiecy bardziej obecny jest w Dior Homme, a szczególnie w wersji Intense, aniżeli w La Fin du Monde, który zresztą uważam za pozycję obowiązkowa do przetestowania nie tylko przez wielbicieli Dior Homme.

główne składniki: popcorn, ziarno marchwi, kmin, sezam, czarny pieprz, frezja, wetiwer, drewno sandałowe, ambrette, irys, styrax, proch strzelniczy

twórca: Quentin Bisch

rok wprowadzenia: 2013