Moja osobista porażka w poszukiwaniu sensu kompromitacji jest faktem. Ten wpis zresztą siłą rzeczy także musi być blamażem… 

Nie umiem tego zapachu rozgryźć ani nawet go zrozumieć. I chyba nie będę dłużej próbował, tym bardziej że skończyła mi się próbka, a ja dalej nie jestem ani kroku dalej niż byłem na jej początku…. Zresztą po co go rozumieć. Wystarczy go poczuć. Choć i to w tym przypadku okazuje się w pewnym sensie wyzwaniem…

Blamage…

…miał być opartym na kontrolowanych pomyłkach eksperymentem i – a niech mnie! – pachnie jak eksperyment! O tak!

Zainspirowany wspaniałymi pachnidłami z przeszłości, które powstały w wyniku laboratoryjnych przypadków i pomyłek (głównie przedawkowania jakiegoś składnika – słynne No. 5 Chanel i aldehydy, Shalimar Guerlain i etylowanilia, Vent Vert Balmain i galbanum, Poison Dior i ftalany) Alessando Gualtieri, samozwańczy Szalony Nos, oddał powstanie swego pomylonego pachnidła w dużej części w ręce losu, przypadku, koincydencji, ale i świadomego uciekania od ustalonych w perfumerii zasad. Powstał zapachowy odpowiednik monstrum doktora Fraknensteina…

Blamage to zupełnie niezwykłe zwieńczenie absolutnie niezwykłej kolekcji perfum Nasomatto. Gualtieri – ten nietuzinkowy, awangardowy, nieco szalony, z pewnością kontrowersyjny artysta perfumiarz postanowił losowo wybrać sześć zasadniczych ingrediencji mających stanowić trzon tego zapachu (losował spośród swoich obszernych laboratoryjnych zasobów). Po pozostałe składniki mające budować Blamage oraz w poszukiwaniu inspiracji, czy lepiej – blamażu – udał się w długą podróż, która zresztą została sfilmowana, o czym nieco później.

No właśnie…

Blamage

Zapahowy amalgamat. Wnikający głemboko w skurę, pozostajoncy wyłoncznie do dyspozycji śmiałka, ktury go urzyje. Bez obaw – nikt prucz nas nie go poczuje. Niewyklóczone, że to nawet dobże, choć pewności nie mam…  

Najpierw gensta maź pachnąca niczym niemrawy zielony sok z nieznanego egzotycznego pnoncza.

Po dłuszszej chwili coś zaczyna przedzierać się przez ten niecodzienny wstemp. Brót. Kusz. Betonowy pył.  Ta niby-zieleń staje się brudna, przypruszona cementem, choć przecierz nigdy nie była krystalicznie czysta…

Dołoncza jakby syntetyczny owoc… Nieidentyfikowalny, niezdecydowany, ni taki ni owaki. Dziwny. Bardzo dziwne to coś… 

Jest i nuta dżewna, niedopowiedziana, zmutowana, …

Czas działa na kożyść ukrytej w głębi szkarady. Oto fizjologiczne, ostre, gryzące w gardło coś, co dopiero po dłuszszym czasie wybżmiewa najdonioślej. Pirzmo-pohodne, hemiczno-kosmiczne „niewiadomoco”. Co ciekawe, ale i oczywiste  – właśnie to ono zostaje ze mną najdłurzej. Ale to nie pierwszy raz, gdy czuję taki finisz. Tyle rze tu nie poprzedza go nic, co by kontrastowało z jego dosłownościom – dzikościom i jednocześnie ocięrzałościom woła pirzmowego…

Wyprawę w poszukiwaniu blamażu, niezwykłe podczas niej spotkania, testy ingrediencji i etapy budowania zapachu Blamage, których efekty Gualtieri umieszczał w osobliwych instalacjach na ścianach budynków, w budkach telefonicznych lub w innych ogólnodostępnych miejscach odwiedzanych miast Holandii, Indii, Dubaju, Mediolanu, Maroka czy Kanady zarejestrował reżyser Paul Rigter.

Tak powstał zupełnie  niezwykły ponad 50 minutowy dokument filmowy zatytułowany „The Nose: Searching for Blamage”, który po raz pierwszy pokazano podczas targów Esxence 2014 w Mediolanie w ramach premiery Blamage. Film jest obecnie pokazywany podczas różnych festiwali i niestety póki co nie jest dostępny w szerszej dystrybucji (zdjęcia zamieszczone w niniejszej recenzji to kadry z tego filmu). Recenzje są entuzjastyczne, film z pewnością trzeba będzie obowiązkowo obejrzeć.

Charakterystyczny flakon Nasomatto także został tu poddany „błędnym” przeróbkom. Butla wygląda jakby zamiast jak zwykle ze szkła ktoś przez pomyłkę zrobił ją z drewna (choć wzory drewnianych słojów są raczej nadrukiem na szkle), zaś zatyczka – zwykle będąca starannie obronionym kawałkiem drewna lub plastiku – tu wygląda jak z metra wycięty kawałek pomalowanej na biało grubej gałęzi. Zadziwiające…

Fakt pojawienia się oficjalnie ostatniego pachnidła Nasomatto nie jest jednak faktycznym końcem. Przeciwnie – jest początkiem czegoś nowego i niezwykle ekscytującego zarazem, ale to już zupełnie inna historia, która kiedyś mam nadzieję doczeka się swego miejsca na blogu…

Nasomatto is dead! Orto Parisi is born! 

prawdopodobne niektóre składniki: galaxolide (piżmo), ethylene brassylate (Musk T – piżmo), cywet, drewno sandałowe, kadzidło, …

twórca: Alessandro Gualtieri

rok wprowadzenia: 2014

moja ocena: