Zjawisko tzw. flankera, to w perfumerii massmarketowej zjawisko równie, a nawet bardziej, powszechne niż w branży filmowej. Zapachowy sequel, podobnie jak filmowy, niesie ze sobie z reguły niepokój o jego poziom i wpisane w swoją definicję niekończące się porównania do pierwowzoru. I chyba zarówno w filmie, jak i w perfumach, sequel niezmiernie rzadko dotrzymuje poziomu części pierwszej, nigdy go nie przewyższając. Dziś dwa pachnące sequele. Oba tej samej marki – szacownego Cartiera. Jak z ich poziomem?

Declaration Essence. Dziwić może nieco fakt majstrowania przy zapachu, zdawać by się mogło, doskonałym. Dostarczona w 1998 roku przez Jean-Claude’a Ellenę formuła Declaration, charakterystyczna nadużyciem kardamonu i kminu, która zagwarantowała Cartierowi rynkowy sukces w sektorze perfum, jest bowiem dziełem absolutnym i skończonym. To jedno z najbardziej rozpoznawalnych i niepowtarzalnych pachnideł w historii. Ktokolwiek tego zapachu próbował – ten wie, o czym piszę. Nic nie pachnie tak, jak Declaration…no może z wyjątkiem… Declaration Essence właśnie.

Coś się jednak zmieniło, bo się zmienić musiało. Jeżeli oryginalą formułę Declaration odrzemy ze słono i „cieleśnie” pachnącego kminu i dodamy słodko-zmysłowego labdanum, to otrzymamy nic innego jak znany, wspaniały kardamonowo-cedrowy zapach, pozbawiony jednak tej specyficznej metalicznej nutki kminu właśnie, którą wielu przeciwników oryginalnego arcydzieła J.C. Elleny określa jako zapach potu (czego ja jakoś na szczęście nie potrafię poczuć, a wspomnianym z całego serca współczuję). Essence to taka ułożona, ugrzeczniona, utrzymana w ryzach  Deklaracja. Owszem to wciąż świetne pachnidło, jednak gdyby Ellena swego czasu zaproponował właśnie taką formułę – nie powstałby zapach wyjątkowy. Declaration jest dziełem skończonym i można je sobie oczywiście interpretować na różne sposoby (bardzo udana wersja Cologne), jednak nie można go poprawić. Ktoś powiedział, że prawdziwe piękno musi zawierać choć drobny element dysonansu, brzydoty, by było pięknem skończonym. Właśnie ta dziwna, zimna, elektryzująca, wibrująca, skrząca się nuta czyni pierwsze Declaration skończenie pięknym. Jestem pewien, że ktokolwiek stoi za wersją Essence, nie próbował poprawić oryginału. Chciał go raczej ocieplić i uczynić zapachowo bardziej przystępnym dla przeciętnego klienta. Zresztą nie oczekiwałem tego.

Essence jest z pewnością wonią nieco cieplejszą, bardziej zachowawczą, choć zachowującą charakterystyczny deklaracyjny temat. Jest też o jeden ton cichsza od sławnego protoplasty. Trwałość ma na bardzo dobrym 8-10 godzinnym poziomie. Podkreślam, że to wciąż naprawdę bardzo dobre perfumy, bijące na głowę większość konkurencji „w swym gatunku”.

Ja nie widzę sensu posiadania obu wersji. Pozostanę przy klasyku, choć jestem pewien, że Essence znajduje wielu amatorów. Preferuje ją nawet sam Luca Turin. Co mnie szczerze mówiąc zadziwia… No ale de gustibus non est disputandum…

nuty górne: pomarańcza, bergamotka

nuty środkowe: brzoza, kardamon, pieprz

nuty bazy: wetiwer, labdanum, cedr

twórca: b.d.

rok wprowadzenia: 2001

moja cena w skali 1-6: kompozycja: 4,5/ moc: 4/ trwałość: 4/ flakon: 5

Roadster Sport. Sama nazwa nie nastraja pozytywnie konesera perfum. Zapachów ze sportową etykietką powstało w ostatnich latach bez liku i większość z nich dzieli tę samą tandetną, syntetyczno-świeżą estetykę. Choć są chlubne wyjątki, jak choćby Dior Homme Sport. (Tak zupełnie szczerze, to jedyny zapach ze słowem „sport” w nazwie, jaki mnie jeszcze intryguje, to Antaeus Sport Chanela, niestety bardzo dawno już wycofany z oferty, więc pewnie nigdy nie dowiem się, jakim jest „sportowcem”). Ale wróćmy do sportowego Roadstera. Jakim on jest „sportowcem”? Niestety kiepskim. Oryginalny Roadster ma swój unikatowy styl i jest bardzo dobrym pachnidłem z dominantą liścia mięty. Świeżość bez przewagi cytrusów, to ten element, który pozytywnie wyróżnia Roadstera. Niestety wersja Sport, poprzez dodanie sporej liczby gorzkich, rozwodnionych, syntetycznie pachnących cytrusów i wodnej, „rzęsowej” zieloności rodem z L’Eau d’Issey Pour Homme lub Bvlgari Aqua, upodobniła się do wielu innych tego typu pachnideł szeroko dostępnych w perfumeriach sieciowych. Gdzieś w tle czuć echa poprzednika, ale zapach w związku ze swoim ogólnym poziomem, okupuje zdecydowanie niższą półkę. Szkoda. Moim zdaniem (chyba) niepotrzebny krok Cartiera. Ale znowu – jest wielu amatorów tego typu woni (choćby przez wzgląd właśnie na sportowy „przydomek”), więc i Roadster Sport znajdzie swoją porcję uznania. Tyle że nie u mnie.

nuty górne: mandarynka, bergamotka, cytryna

nuty środkowe: szałwia, rozmaryn, czarny pieprz

nuty bazy: paczula, drewno gwajakowe

twórca: b.d.

rok wprowadzenia: 2009

moja cena w skali 1-6: kompozycja: 3/ moc: 4/ trwałość: 3,5/ flakon: 4