Za każdym razem, gdy sięgam po zapach skomponowany przez Bertranda Duchaufoura, wpadam w niemy zachwyt i oczarowanie. Każde pachnidło sygnowane przez tego perfumiarza utwierdza mnie w przekonaniu, że to jeden z najwybitniejszych nosów obecnych czasów, a także twórca, którego olfaktoryczne wizje trafiają w mój gust niezwykle precyzyjnie. Charakterystyczne, niezwykle oryginalne, bardzo esencjonalne, świetnie projektujące i bardzo trwałe, a przede wszystkim przepiękne w swej niesztampowości i prawdziwie niszowe w charakterze, a także – co mi akurat bardzo odpowiada – dopowiedziane. Pod tym pojęciem rozumiem konkretność jego zapachów – innymi słowy – brak niedopowiedzeń, wrażenie ich pełni, dokończenia. Fachowcy branży znający Duchaufoura i jego twórczość określają ją jako tworzenie na skraju (on the edge), gdzie brakuje dosłownie kropli, by zapach stał się zbyt… mocny, zbyt intensywny, zbyt oczywisty… Ja właśnie to w nich lubię. Ten konkretny przekaz. Obie kompozycje, które dziś mam przyjemność opisać, są doskonałymi przykładami zapachowej maestrii Bertranda.

Vanille Absolument (Havana Vanille)  – wanilia absolutna

Havana Vanille to zapach, który L’Artisan z nieznanych mi powodów przechrzcił na Vanille Absolument (co nota bene faktycznie lepiej oddaje charakter tej woni). Muszę zacząć od tego, że jest to – jak nietrudno odgadnąć – pachnidło kulinarne do głębi, ale… nie tylko. Owszem nuta szlachetnej wanilii obecna jest tu od początku do końca, ale sposób, w jaki zaprezentował ją Mistrz, jest niecodzienny. Przede wszystkim zaskakuje brak słodkości, czy wręcz słodyczy typowej dla zapachów z wanilią w roli głównej, mimo że jest to pachnidło bardzo esencjonalne, gęste, niemal lepkie. Pierwsze wrażenie to pewien bijący z zapachu chłód. Skojarzenia z wyśmienitymi gęstymi lodami waniliowymi (takimi zrobionymi na prawdziwej śmietanie) pojawia się u mnie za każdym razem, gdy testuję Vanille Absolument. Akord otwarcia jest bardzo oryginalny. Rum plus słodkie cytrusy, w tle szemrający goździk. Z czasem wspomniany chłód zanika i zapach – dzięki suszonym owocom, tytoniowi i róży – staje się cieplejszy, nieco szorstki, a nawet skórzany (coś jakby „kremowy zamsz”). W fazie serca od czasu do czasu nasuwają mi się skojarzenia z genialnym Musc Ravageur z kolekcji Fredrica Malle. W bazie spod waniliowej masy wyłania się lekko chropawa, nadpleśniała, dysonansowa nutka (wetyweria?). Zapach trwa na skórze długie godziny i pachnie inaczej, niż wszystko, co dotąd wąchałem. Jest bardzo charakterystyczny i zdecydowanie wart uwagi. Nie tylko kobiet. 

nuty głowy: rum, mandarynka, pomarańcza, goździki

nuty serca: suszone owoce, narcyz (absolut), róża, liście tytoniu

nuty bazy: wanilia (absolut), bób tonka, balsamy (benzoes, tolu), wetiwer, nuty piżmowe

twórca: Bertrand Duchaufour