Tegoroczny zapach od Amouage ostatecznie potwierdza więcej niż subtelną zmianę estetyczną w perfumach omańskiej marki. Czy jest to zmiana na gorsze? To zależy dla kogo.

W kontekście testów Boundless, zapachu skomponowanego przez Karine Vinchon Spener pod okiem kreatywnego dyrektora Renauda Salmona, przypomniało mi się, co niegdyś powiedział Roger Waters z grupy Pink Floyd, gdy usłyszał nowa płytę swojego zespołu, zatytułowaną A Momentary Lapse of Reason, wydaną w 1987 roku, po tym, gdy zespół reaktywował się bez niego w składzie. Powiedział on wówczas (nie jest to dokładny cytat, ale zachowuje sens jego wypowiedzi): „Owszem, to brzmi jak Pink Floyd, ale to nie jest Pink Floyd. To jest oszustwo.” I choć były to ostre i pełne goryczy słowa, to z perspektywy czasu można mu przyznać rację co do tego, że czegoś ważnego w tej muzyce brakuje, mimo że wszystko się w niej zgadza i dalej brzmi to jak Pink Floyd. Bez Watersa ten zespół nie mógł być w 100% Pink Floydem.

Podobnie jest z Amouage ery Salmona, po odejściu Christophera Chonga, człowieka, który zbudował potegę marki Amouage idąc de facto pod prąd i tworząc pachnidła nie tylko piękne, ale i niezwykłe, unikatowe, często wymagające naprawdę wyrobionego nosa i gustu. Już testując pierwsze 4 zapachy z tzw. Renaissance Collection – „nowej ery” Amouage, pisałem o tym, że są jak na Amouage zbyt wtórne, zbyt uładzone i zbyt oczywiste. Bohater dzisiejszego wpisu – Boundless (którego premiera odbyła się w bieżącym roku, równolegle z Material) zdaje się w pełni potwierdzać moje spostrzeżenia, mimo że obiektywnie to bardzo dobre pachnidło.

Już sam temat nie jest niczym nowym. Połączenie przypraw z owocową słodyczą, wanilią i tytoniem znamy z tak wielu już pachnideł. W tej grupie niedoścignionym wzorcem pozostaje słynne Tobacco Vanille Toma Forda. To do tego zapachu Boundless jest najbardziej podobny – szczególnie w fazie serca i wczesnej bazy. Różnice są w otwarciu (czerwona pomarańcza wraz z kardamonem i imbirem tworzą wyjątkowej urody owocowy akord) oraz w fazie głębii, gdy pojawia się subtelna sucho-drzewna nutka, znana z wielu innych pachnideł niszowych jako oud. W Boundless nie ma mowy o oudzie, ale są gwajak i cypriol (papirus), które składają się na ten – nie powiem – przyjemny drzewny efekt. Poza tym zapach Forda jest bardziej ekspansywny, intensywniejszy, słodszy (więcej w nim wanilii) i mniej wygłaskany.

Nie można odmówić Boundless urody. Kompozycja jest na najwyższym poziomie, bardzo harmonijna, gładka, wycyzelowana – aż do przesady. Nosi się ją przyjemnie, aczkolwiek ewidentnie zaprojektowano ją tak, by nie epatowała sobą, a jedynie subtelnie, choć dość wyczuwalnie otaczała noszącego. Gdyby zapach miał więcej mocy i charakteru, byłby wg mnie dużo lepszy. Zresztą to jeden z charakterystycznych elementów nowej estetyki Amouage – zapachy są zdecydowanie bardziej subtelne. Poza tym są wymuskane, pozbawione zadziornych i prowokujących nut. Gładkie i nie narzucające się. Boundless wszystkie te cechy posiada. Przy tym pod względem tematyki nie proponuje nic nowego. To kolejna cecha obecnego Amouage – wtórność i podobieństwo do perfum innych marek. Zupełnie odwrotnie do czasów Chonga, który stawał na głowie, by proponować coś nowatorskiego i przy pomocy gotowych na wyzwania perfumiarzy i doskonałych składników zaskakiwał odbiorców za każdym razem. Coś jak Pink Floyd z Watersem…

nuty głowy: czerwona pomarańcza, kardamon, imbir, elemi

nuty serca: wanilia, benzoin

nuty bazy: gwajak, papirus, kakao, tytoń, mech dębu, kadzidło frankońskie, mirra, wetyweria, paczula

twórca: Karine Vinchon Spener

rok wprowadzenia: 2021

moja ocena: zapach: 4,5/ trwałość: 5,0/ projekcja: 4,0->3,5