Po Eau Sauvage Parfum (2011) i Fahrenheit Parfum (2014) pojawienie się najnowszego wcielenia sztandarowego męskiego zapachu Diora Homme w wersji Parfum było kwestią czasu, chociaż… Z drugiej strony było też dla mnie pewnym zaskoczeniem. Wszak już w 2007 roku Dior wydał Homme w koncentracji wody perfumowanej (wersja Intense), oficjalnie zresztą zreformułowanej w 2011 roku przez Francoisa Demachy’ego i dostępnej w ciągłej ofercie marki. Wydawać by się więc mogło, że Dior „wykonał już zadanie”, proponując intensywną, wieczorową wersję swego sztandarowego męskiego zapachu. Jednak jak widać współczesny rynek perfum nie lubi próżni i stagnacji, a kolejne premiery tzw. flankerów (nowych wersji znanych zapachów) nie pozwalają zapomnieć klienteli o istnieniu danej linii zapachowej, co w efekcie utrzymuje bądź nawet zwiększa sprzedaż. I nie ma w tym nic złego, dopóki owe flankery przedstawiają nową, wartą uwagi jakość. W przypadku diorowskiej linii Homme – i męskich perfum Diora w ogóle – jest to akurat w ostatnich latach niemal zasada (od kiedy Demachy zasiada w gabinecie naczelnego perfumiarza LVMH). Zarówno kolejne wcielenia Fahrenheita, jak i Eau Sauvage oraz Homme są pachnidłami z reguły udanymi. Nie inaczej jest też w przypadku Dior Homme Parfum.

Francois Demachy zastosował tu zabieg poniekąd analogiczny do tego, co zrobił w Eau Sauvage Parfum i Fahrenheit Parfum. Tam sygnaturowe aromaty obu legendarnych pachnideł podbudował gęstymi akordami o skórzanej aurze, przy czym cytrusowo-jaśminowy akord Eau Sauvage zagęścił mieszanką mirry i wetywerii, zaś zielono-fiołkową woń Fahrenheita – wanilią. Zresztą warto tu także wspomnieć wycofanym już z produkcji Fahrenheit Absolute, w którym fiołki skutecznie zalano gęstą mazią złożoną z mirry, olibanum i akord oudowego. W Homme Parfum zastosował esencję ze szlachetnego sandałowca ze Sri Lanki oraz akord skórzany, które połączył z sygnaturową dla tej linii zapachowej nutą toskańskiego irysa. Efekt robi doskonałe wrażenie, a Homme Parfum wyrasta na moim zdaniem najlepszą „wariację na temat”.

Irysowa nuta jest w Homme Parfum szczególnie mocna i wyjątkowo trwała. Ta sygnaturowa woń obecna jest od pierwszych sekund, od razu z towarzyszeniem esencji z drewna sandałowego, która jest niezwykle ważnym elementem tego pachnidła. Z czasem nabiera ona mocy osiągając swoje apogeum po kilku godzinach od aplikacji, gdy tworzy lekko pudrową, wręcz „szminkową” aurę. To moment, w którym Dior Homme Parfum najbardziej przypomina wersję Intense i jednocześnie najbardziej oddala się od ogólnie pojętych perfum męskich (niektórzy zarzucają linii Homme nazbyt śmiałe aromaty kobiece). Z czasem do gry włącza się bazowy akord skórzany, który wraz z sandałowcem trwa na skórze wiele godzin pozostając wyraźnie wyczuwalny. Parfum rozwija się na skórze w średnim tempie, pięknie projektuje na każdym etapie i daje mi ogromne poczucie satysfakcji z noszenia. Czysta perfumowa przyjemność.

A jak wypada w porównaniu z Intense oraz wersją eau de toilette (mam tu na myśli oczywiście aktualne formulacje z 2011 roku)? Z pewnością bliżej Parfum do Intense przez wzgląd na gęstą zmysłową aurę i ewidentny wieczorowy sznyt obu zapachów. Ale znajdziemy też istotne różnice. Intense odczuwam bowiem jako irys na miękkim niczym jedwab podłożu (głównie dzięki obecności „roślinnego piżma” jakim jest esencja z nasion hibiskusa, ta sama która tak pięknie prezentuje się w męskim L’Instant de Guerlain). Dzięki tej jednocześnie eleganckiej i bardzo komfortowej nucie Intense jest bardziej zmysłowe, ale także nieco bardziej subtelne, mniej agresywne, doskonale wieczorowe i szykowne. Parfum z kolei sprawia wrażenie bardziej mrocznego, jeszcze gęstszego i nieco bardziej chropawego w wyniku mocniej zaakcentowanych nut drzewnych oraz akordy skórzanego, który przydaje mu nowego wymiaru, a którego w Intense nie znajdziemy. Różnice są najczytelniejsze, gdy zapachy te porównuje się równolegle. Nosi się je podobnie i nie będę zaskoczony, jeżeli wielbiciele Homme podzielą się na tych, którym wystarcza Intense oraz na tych którzy wybiorą Parfum jako opcję proponującą „więcej cukru w cukrze”. Wersja EDT natomiast to zapach w tym trio najlżejszy i najświeższy, co nie znaczy wcale, że lekki i świeży. O jego odmiennym charakterze stanowi głównie kardamon, przydający my subtelnie musującej, lekko przyprawowej owocowości, stanowiący wraz z irysem intrygujący duet. Wersja EDT niestety przegrywa z Intense i Parfum, zarówno gdy chodzi o moc, jak i o trwałość. Przyznam, że po moich prowadzonych w ostatnich dniach testach porównawczych EDT uplasowała się na ostatnim miejscu z całej trójki. Na przedramieniu pachniała nieźle, ale już noszenie zapachu przez cały dzień utwierdziło mnie w przekonaniu, że Dior Homme EDT to perfumy jak na mój gust zbyt delikatne. Moim faworytem jest więc Parfum, choć przyznam, że Intense plasuje się tuż tuż za nim…

nuty głowy: irys

nuty serca: drewno sandałowe

nuty głębi: akord skórzany

twórca: Francois Demachy

rok wprowadzenia: 2013