Luksusowa holenderska marka Puredistance, o której mniej więcej rok temu pisałem przy okazji recenzji zapachu M, w listopadzie roku 2013 powiększyła swą ofertę o zapach o jakże obiecująco brzmiącym tytule: Black. Niespodzianką był wówczas fakt, że właściciel marki Jan Ewoud Vos tym razem wybrał na autora pachnidła Antoine’a Lie – perfumiarza znanego przede wszystkim z nowoczesnych, niejednokrotnie awangardowych projektów zapachowych dla Comme des Garcons, Etat Libre d’Orange czy Nu_Be. Już ten fakt zapowiadał odmienność Black od pozostałych pachnideł holenderskiej marki, stworzonych przez Annie Buzantian oraz Roja Dove w neoklasycznymi stylu – bazujących na klasycznych wzorcach, ale podanych we współczesnej estetyce (zielono kwiatowy szypr Antonia, kwiatowo-ambrowe Puredistance I oraz kwiatowy Opardu czy skórzany szypr M). I rzeczywiście Black różni się od nich znacząco, także pod względem towarzyszącej mu narracji, która – podobnie jak sama woń – jest nieco tajemnicza, spowita czernią mistycyzmu. To jedyny zapach Puredistance, którego składniki i nuty zapachowe nie zostały przez Jana Ewouda Vosa ujawnione…

Wyrafinowana elegancja w nowoczesnym, subtelnym stylu, hołdująca naczelnej zasadzie Jana Ewouda Vosa „less is more” to najkrótsze podsumowanie tego zapachu. Black to pachnidło czysto abstrakcyjne, wykonane przez wirtuoza aromamolekuł w oparciu o koncept wynikający stricte z nazwy zapachu.

Ale czy zapach może mieć kolor (i nie chodzi tu o fizyczną barwę cieczy)? Oczywiście że tak i by to poczuć, nie potrzeba wcale synestezyjnych umiejętności. By nadać zapachowi koloru, trzeba odpowiednio dobrać składniki i ich proporcje, tak by woń budziła skojarzenia z rzeczami materialnymi o oczekiwanej barwie. Najprościej zobrazować to można na na przykładzie koloru zielonego. Składniki takie jak bazylia, galbanum, cis-3-Hexen-1-ol doskonale nadają się do nadawania zapachowi zielonego kolorytu, gdyż pachną zielonymi roślinnymi sokami. Biel? Nie ma sprawy. Wszystkie ingrediencje kojarzące się z czystością, czyli przede wszystkim kwiat pomarańczy i tzw. białe piżma (pachnące czystością, detergentami). Niebieski? Nuty wodne. Czerwony? Przyprawy – papryka, cynamon. Wreszcie czarny? Popiół, kadzidło, guma, asfalt. Te nuty – jak najbardziej osiągalne we współczesnej sztuce perfumeryjnej – gdy inkorporowane do perfum, nadadzą im skojarzeń z czernią. Antoine Lie chcąc osiągnąć czerń w Black stworzył woń pachnącą magmą, popiołem, kadzidłem, węglem…

W pierwszych Black minutach oczarowuje mieszanką suchych nut przyprawowych (jakby pieprz), drzewnych (jakby cedr) i balsamicznych (jakby benzoes) dających w sumie ten niecodzienny, nieco ostry, niemal popielisty aromat. Ten jednocześnie bardzo harmonijny początek szybko przechodzi w serce zapachu, w którym dominuje woń ciepła, żywiczna, coś jak labdanum z odrobiną kadzidła. Wciąż jest sucho i „sypko”. Od czasu do czasu pojawia się i znika niczym „nuta-duch” zaskakująca woń niby-owocowa, przypominająca mi – z braku lepszych porównań – zapach malinowego syropu. Ale nie jest to coś wyraźnego i namacalnego, jak choćby w Tuscan Leather Toma Forda. To raczej płatający figle i wirujący w powietrzu „owocowy abstrakt”. Cichutki aczkolwiek długo obecny na skórze finisz subtelnie projektuje ciepłą piżmowo-drzewną wonią zamykając ten przedziwny, oryginalny i enigmatyczny zapach.

Black to w założeniu perfumy eleganckie i subtelne, niekrzyczące, lecz szepczące. Mimo deklarowanej i podkreślanej przez Puredistance 25% zawartości pachnącego ekstraktu poza pierwszymi dwoma wyrazistymi kwadransami Black lokuje się blisko skóry i pozostaje delikatnie wyczuwalny głównie dla osoby noszącej, pozostawiając wszakże za nią delikatny i intrygujący ogonek.

Black przez swą szorstkość, wytrawność, dymność i  popielistą, suchą drzewność pasuje mi bardziej jako pachnidło męskie i jako takie bym je zakwalifikował. Penetruje te same rejony olfaktoryczne co np. Black Cashmere Donna Karan, Casbah Roberta Pigueta, Ormonde Man Ormonde Jayne czy Serge Noire S.Lutensa, ale robi o na swój indywidualny, bardzo wyrafinowany i pełen niedopowiedzeń sposób. Testując go nie mam wątpliwości, że oto mam do czynienia z wybitnym dziełem współczesnej perfumerii, którego estetyka trafi jednak jedynie w gusta najbardziej wyrafinowane.

Na przyszły rok Predistance szykuje kolejną premierę: White. Autorem zapachu będzie ponownie Antoine Lie. Spodziewam się więc olfaktorycznej gratki z drugiej strony kolorystyczno-zapachowego spektrum. Nie muszę dodawać, że bardzo jestem ciekaw, w jaki sposób ten perfumiarz zinterpretuje biel w zapachu…

główne nuty: pieprz, szafran, róża, fiołek, cedr, wanilia, labdanum, beznoes, piżmo, paczula, ambra, drewno sandałowe

twórca: Antoine Lie

rok wprowadzenia: 2013