Bvlgari Man – abstrakcyjna drzewność…

Bvlgari Man miał swą premierę w 2010 roku i był pierwszym z nowej męskiej linii zapachowej tej marki. Z perspektywy czasu i kolejnych zapachów (Man Extreme i Man in Black) muszę stwierdzić, że zapach ten jawi się jako najbardziej bezpieczny i zachowawczy z całej trójki. Bvlgari na swej oficjalnej stronie internetowej podaje nie tylko dość szczegółowy spis nut/ składników tworzących ten zapach, ale i kwalifikuje go jako „biały, drzewno-orientalny”. Przyznam, że zarówno liczba i typ składników, jaki i kwalifikacja zapachu wprawiają mnie w zdumienie. No bo co to jest „biała drzewność”? Domyślam się, że pochodzi od tzw. „blonde woods”, czyli od określenia używanego w perfumerii na aromamolekułę cashmeran, niemal wszechobecną we współczesnych perfumach, także i w tym zapachu. Jednak na czym polega jego orientalność – nie umiem powiedzieć. Być może jest to typ orientalności, której nie znam. Co interesujące z czysto perfumiarskiego punktu widzenia, w formule Bvlgari Man mamy spodziewać się nuty „białej gruszki”, lotosu czy „białego miodu”. Wszystko to jak sądzę syntetyczne aromamolekuły stosowane przez perfumiarzy Firmenich (Morillas jest jednym z nich), które nie tyle odwzorowują jakieś znane naturalne wonie, ile tworzą zapachowe byty same w sobie (przykładem wspomniany cashemeran). Substancje tego typu pozwalają tworzyć kompozycje zupełnie abstrakcyjne, które nie powstałyby nigdy w wyniku zastosowania naturalnej palety składników. Bvlgari Man to doskonały przykład perfumowego abstraktu – abstrakcyjnej drzewności i takiej właśnie orientalności. Nie mają one pokrycia w tradycyjnych czy klasycznych wzorcach, ale budują nową kategorię zapachową nazwaną w taki a nie inny sposób przez perfumiarzy.

Odsuwając na bok marketingowe hasła określiłbym Bvlgari Man jako świeży, syntetycznie pachnący, drzewny (gdy przyjąć narzuconą nomenklaturę), z cytrusowo-owocowymi akcentami. Zapach jest przyjemny, ale i niebywale przewidywalny oraz absolutnie mainsteramowy. Mimo dużego nazwiska stojącego za nim perfumiarza (Alberto Morillas) razi miałkością i brakiem oryginalności. Przypomina wiele innych, dostępnych w drogeriach, a które – pewnie nieco niesprawiedliwie – wrzuciłbym do jednej szuflady z napisem: banalna świeżość. Ma on bowiem w sobie ten typ nonszalanckiej i „płytkiej” świeżości idealnie pasującej do włoskiego mężczyzny, co zresztą nie pozostaje bez związku z korzeniami marki Bvlgari.

Zdaję sobie sprawę, że wyżej wymienione cechy – dla mnie świadczące o niskiej atrakcyjności tych perfum – mogą być zaletami dla całej rzeszy mężczyzn, którzy chcą pachnieć zupełnie nieoryginalnie, ale przez to bezpiecznie i w ogólnym pojęciu ładnie. Tego typu pachnidła podobają się także kobietom (choć na szczęście nie wszystkim), które lubią, gdy mężczyzna pachnie świeżo i nienachalnie (stąd choćby tak gigantyczne powodzenia Chanel Allure Homme Sport, aczkolwiek zapach ten jest dwie klasy lepszy od tego Bvlgari). Innymi słowy – pop w butelce pachnący jak pierwszy lepszy żel pod prysznic. Do tego niezbyt mocny i niezbyt także trwały. Ogólne wrażenie tylko troszkę poprawia całkiem ładnie zaprojektowany i bardzo męsko wyglądający flakon z zamykanym poprzez przekręcenie o 45 stopni atomizerem. Jednak sam flakon to jednak trochę za mało…

nuty górne: lotos, bergamotka, liść fiołka, biała gruszka

nuty środkowe: białe drewno, roślinna ambra, wetiwer, nuty drzewne, drewno sandałowe, drewno kaszmirowe, cypriol

nuty dolne: benzoes, kadzidło olibanum, piżmo, tonka, biały miód

twórca: Alberto Morillas

rok wprowadzenia: 2010

moja cena w skali 1-6: kompozycja: 3/ projekcja: 3/ trwałość: 3/ flakon: 5

 

Bvlgari Man Extreme – śródziemnomorska świeżość i nowoczesna drzewność

3 lata po premierze Man Bvlgari wypuścił wersję Man Extreme. Zapach kategoryzowany tym razem jako biało-drzewny i świeży zaciera kiepskie wrażenie, jakie pozostawił na mnie protoplasta. To kompozycja na wskroś współczesna i nieco bardziej oryginalna, przede wszystkim zaś świetnie zrealizowana. Tym razem Alberto Morillas – znany ze swego zamiłowania do świeżości w perfumach – pokazał, na co go stać. Man Extreme to podmuch nowoczesnej, chłodnej, aksamitnej, jakby platynowej świeżości określanej przez markę jako śródziemnomorska. Z początku intensywna i odrobinę zielona, soczysta (nuta soku z kaktusa!), na finiszu przyjemnie i męsko gryząca w nos syntetycznymi molekułami drzewnymi, ewoluuje więc na skórze dwuetapowo. Także i tu odnajdziemy tajemniczo nazwane składniki (drewno balsa, sok z kaktusa, biała frezja), ale jest ich mniej, a towarzyszą im bardziej tradycyjne substancje, jak wetiwer, benzoes, cytrusy czy kardamon. Ogólnie woń jest bardziej konkretna, namacalna, wydaje się być także bardziej zwarta i nasycona. Jest w niej dużo więcej życia i mocy. Jest też, szczególnie w swej drzewności (podobnie jak Bvlgari Man) zapachem abstrakcyjnym.

Man Extreme to spory postęp także pod względem projekcji (wyrazista) i trwałości (dużo lepsza od poprzednika). Mimo ewidentnie świeżego, a nawet orzeźwiającego charakteru, który może wydawać się najodpowiedniejszy na czas wiosenno-letni, Man Extreme będzie idealnie pasował jako całoroczny zapach codzienny, który sprawdzi się zarówno w przypadku stroju casual jak i bardziej formalnego. Doskonale zgra się z casualowym garniturem podczas spotkań biznesowych, przydając profesjonalnego dystansu. Jeszcze trafniej aniżeli poprzednik oddaje wizerunek nonszalancko eleganckiego mężczyzny w typie śródziemnomorskim. W przypadku tego zapachu reklamowe hasło mu towarzyszące: „Łączy długotrwałą śródziemnomorską świeżość z wyrafinowaną drzewnością” wydaje się być całkiem trafne. Man Extreme to całkiem udany współczesny męski casual.

nuty górne: różowy grejpfrut, bergamotka, sok z kaktusa

nuty środkowe: biała frezja, kardamon, roślinna ambra

nuty dolne: drewno balsa, wetiwer, benzoes

twórca: Alberto Morillas

rok wprowadzenia: 2012

moja cena w skali 1-6: kompozycja: 4/ projekcja: 4,5/ trwałość: 4,5/ flakon: 5