Oba zapachy z logo renomowanego paryskiego producenta wysokiej klasy przedmiotów użytkowych (zapalniczki, art. piśmiennicze, portfele, torebki, paski itp.) zaintrygowały mnie niedawno w perfumerii…. swymi flakonami. Tak. W ich przypadku zadziałała na mnie jedna z głównych zasad marketingu perfum – decyzja konsumenta o przetestowaniu zapachu w perfumerii następuje na podstawie flakonu. Jeżeli zwróci on uwagę, wpadnie w oko, spodoba się po prostu – potencjany klient sięgnie po niego i sprawdzi zapach. Tak też zrobiłem. Od czasu, gdy to zrobiłem, recenzje obu zapachów „chodzą za mną”, ponieważ dobrze zapamiętałem Passengery. Oba są nowoczesne, ale jakże różne. Żaden z nich nie jest nadzwyczajnie oryginalny czy nietypowy, ale oba są bardzo przyzwoicie zrobione. Pozytywnie wyróżniają się nie tylko flakonami, ale i zawartością.

Passenger Pour Homme – to kompozycja drzewno-przyprawowa, niezwykle ciepła i otulająca, idealna na nadchodzące słotne i wietrzne, coraz krótsze dni. Od początku atakują przyprawy, z czasem łagodniejąc i odsłaniając trzon zapachu – czyli woń drzewną, podobno gwajakowca. Nie sprawdzę tego, ale zapach ten przypomina trochę olejek z drewna sandałowego, tyle że ostrzejszy, mniej atłasowy, bardziej zadziorny. Finisz wykazuje także spore powinowactwo z sandałowcem. Jest ostry, gryzący i suchy. Gdyby nie fakt, że ostatnio testuję także Bois de Gayac Antonio Viscontiego, być może nie uwierzyłbym w obecność gwajakowych wiórów. A tak mam niemal pewność – oba zapachy bardzo podobnie się kończą. W ten sam suchy, gryzący, drzewny sposób. Dodać należy, że guaiacol ma naprawdę konkretną trwałość, więc Passeneger trwa na skórze kilkanaście godzin i za nic nie chce jej opuścić, przypominając o sobie nawet wówczas, gdy użyliśmy już innych perfum. Bez popadania w przesadę z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że Passenger Pour Homme to perfumy warte uwagi, dobrze skomponowane, nowoczesne i trwałe, o przyzwoitej projekcji.

Flakon jest zaprojektowany jako mocna męska rzecz. Przypominający sławne zapalniczki poręczny przedmiot o jakże prostym kształcie, obity bardzo miłą w dotyku skórą, z przyszytą metką z logo firmy. Chromowana, lśniąca zatyczka przypominająca zamknięcie zapalniczki, z wygrawerowanym logo marki mile kontrastuje z ciemną skórą. Bardzo ładny przedmiot, który ozdobi toaletkę eleganckiego mężczyzny nie kłując jednocześnie w oczy.

nuty górne: cytrusy, liście fiołka

nuty środkowe: indyjski imbir, kardamon z Gwatemali, różowy pieprz, lawenda

nuty bazy: drewno gwajakowe z Paragwaju, benzoes z Laosu

twórca: b.d.

rok wprowadzenia: 2008

moja klasyfikacja: nowoczesny, uniwersalny co do okazji, ciepły i otulający, niebanalny ale i nie narzucający się zapach przyprawowo-drzewny, idealny na zbliżające się chłodne pory roku

moja cena w skali 1-6: kompozycja: 4/ moc: 4/ trwałość: 4/ flakon: 5

*   *   *

Passenger Cruise Pour Homme – zaraz po pierwszych testach w perfumerii przykuł moją uwagę i „wpadł mi w nos”. Zaś po bliższym z nim zapoznaniu się wiedziałem, skąd wziął się mój pozytywny odbiór tej letniej wersji Passengera. Wiadomo – wszyscy lubimy te piosenki, które już znamy. Mianowicie zapach ten to bardzo udana kopia Chanel Platinum Egoiste z subtelną i śliczną, delikatna nutką kwiatową w sercu.

Woń wyraźnie ewoluuje od nieco cierpkich cytrusów, poprzez kwiatowo-przyprawowe serce (i tu jest ewidentnie platynowo), aż po cedrowo-ambrowy finisz z przewagą cedru. Jest trwały (spokojnie 8-9 godzin) i ma mniejszą moc i projekcję od wzorca, ale jego podobieństwo do platynowego egoisty nie może być przypadkowe. Jeżeli ktoś lubi Egoiste Platinum, jednak jego cena jest zbyt wysoka, bo to jednak – było nie było – Chanel, niech nie kupuje znacznie tańszych, ale nędznych i śmierdzących podróbek na Allegro (a w przypadku tego zapachu jest ich tam naprawdę więcej niż oryginałów) i przeznaczy tę sumę na Passenger Cruise S.T. Dupont. Myślę, że nie zawiedzie się i będą to znacznie lepiej wydane pieniądze.

Z jednej strony można temu zapachowi zarzucić rażącą wtórność, z drugiej jednak wzorzec jest zacny, opakowanie śliczne (różniące się od wersji Pour Homme jedynie zastosowaną tu skórą w kolorze morskim i marynistyczną grafiką z charakterystycznymi poziomymi białymi prążkami (coś jak te w Le Male Gaultiera). Mi ten w sumie minimalistyczny design bardzo się podoba, nawet bardziej niż wersja Pour Homme. Jest w nim coś uroczego, prostego i sympatycznego. Dokładnie takiego, jak sam zapach, który naprawdę polecam przede wszystkim panom, którzy chcą dobrze pachnieć bez przesadnego narzucania swych perfum otoczeniu.

nuty górne: włoska mandarynka, cytryna, nuty zielone, nuty morskie

nuty środkowe: biały jaśmin, gałka muszkatałowa, kardamon, toffee

nuty bazy: cedr, sandałowiec, paczula, ambra

twórca: b.d.

rok wprowadzenia: 2011

moja klasyfikacja: uniwersalny, świeży ale niebanalny, idealny zapach do pracy, do biura, na służbowe spotkanie; roztacza aurę czystości, schludności i niewymuszonej elegancji

moja cena w skali 1-6: kompozycja: 4/ moc: 4/ trwałość: 4/ flakon: 5

Biorąc pod uwagę niewygórowaną cenę, jaką zapłacimy za perfumy S.T. Dupont, nie obawiam się stwierdzić, że to jedna z lepszych inwestycji dla faceta chcącego po prostu dobrze i całkiem niebanalnie pachnieć. Koneserzy – jak to oni (my? ;-)) będą kręcić swymi zwyrodniałymi nosami (i znowu ;-)), że zbyt to wszystko syntetyczne i mało finezyjne. Trochę w tym prawdy, tylko co z tego, skoro to naprawdę dobrze pachnie i – co więcej – dobrze się nosi?