„Płonąca dżungla, drewniany likier bogaty w ostre, palące przyprawy, słodki jak trzcina cukrowa i ciepły jak skóra”

O. Giacobetti o Idole de Lubin

Pamiętam pierwszy kontakt z Idole de Lubin. Toruńska Quality, test papierkowy, następnie naskórny. I zachwyt. Jakże piękny, głęboki, tajemniczy to zapach – pomyślałem. Inny od wszystkiego co wtedy znałem. A było to ładnych parę lat temu i znałem wówczas niewiele. Nie miałem pojęcia, kto stoi za tą śliczną kompozycją… Czułem jedynie tę niszowość, ten artyzm, to coś, co powoduje, że zapach pamięta się potem przez lata… Dziś testując Idole – nosząc go – wciąż jestem pod wrażeniem tego pachnidła.

To bardzo zrównoważone perfumy, których przewodnim tematem są egzotyczne, słodkie przyprawy – głównie drogocenny szafran (piękna Olivia poświęciła mu inną swoją kompozycję Safran Troublant dla L’Artisana). Obok przypraw w Idole wyróżnia się akord rumu, który tworzy się zaraz na początku w wyniku naturalnego wymieszania się woni trzciny cukrowej (surowca do produkcji rumu) z naturalną wonią alkoholu użytego jako rozpuszczalnik. Trzecią grupą olfaktoryczną obecną w Idole są nuty drzewne. Zapach „tłustego”, wonnego, rzadkiego i cennego drewna hebanowego oraz czerwonego sandałowca wieńczą to dzieło, które nieodparcie kojarzy się z Afryką, z morskimi podróżami statkiem, z piratami, i ich powszechną słabością do trzcinowej nalewki…. Gdzieś tam w oddali snuje się strużka kadzidlanego dymu, dodająca powagi tej niezwykłej kompozycji.

Idole to zapach tajemniczy, głęboki, bardzo intrygujący. To także kompozycja bardzo przyjemna, łatwa w noszeniu i wdzięczna. Jak inne dzieła Giacobetti, która posiada tę rzadką zdolność łączenia składników w zapachy bardzo zrównoważone, harmonijne, nośne, delikatne, łatwe w odbiorze, ale niebanalne, a przede wszystkim piękne. Taki jest też Idole. Okrągły, bez rażących ostrych krawędzi. Dający noszącemu co najmniej przyjemność obcowania z nim.

Moc zapachu umiarkowana. Zapach trzyma się raczej blisko skóry i trzeba dość liberalnie traktować atomizer, żeby cieszyć się Idole przez dłuższy czas, bo jego średnia trwałość 6-8 godzin dotyczy raczej delikatnej woni, jaką zostawia on na skórze po jakichś 2-3 godzinach od aplikacji. To wspólna cecha zapachów Giacobetti. Spod jej „nosa” nie wychodzą bomby perfumowe, wiercące w nozdrzach i wykrzywiające twarz, jak to czasem bywa w perfumerii niszowej (weźmy np. zapachy Normy Kamali albo ostatnie „trudne dziecko” A. Tauera Eau D’Epices). Przeciwnie –  trademarki twórczości Olivii to subtelność, łagodność, umiarkowana moc i średnia trwałość.

Temat na oddzielną recenzję to flakon. Stworzony wg projektu Serge’a Mansau to piękno konceptu i wykonania. Doskonale komponuje się z cieczą, jej bursztynowym kolorem i przede wszystkim zapachem. Wg autora kształtem nawiązuje do tradycyjnej drewnianej łodzi felucca (widzoczny jest żagiel wygrawerowany w szkle), na której koczownicy pod osłoną nocy wynoszą na pokład posąg swego Idola, swój święty symbol (tu zatyczka w formie czarnego posągu – maski). Doprawdy świetne.

Nuty górne: absolut rumu, szafran, skórka gorzkiej pomarańczy, czarny kmin

Nuty środkowe: palma doum, palony heban, trzcina cukrowa

Nuty dolne: skóra, czerwone drewno sandałowe

twórca: Olivia Giacobetti

rok wprowadzenia:

moja klasyfikacja: bardzo noszalny, subtelny, uniseksowy przyprawowiec, uniwersalny co do okazji i pory roku

w skali 1-6: kompozycja: 5/ moc: 4/ trwałość: 4/ flakon: 6!