Nadszedł czas, by wrócić do marki Parfum d’Empire, której twórcę, wspaniałego i gruntowanie wykształconego „kierunkowo” artystę perfumiarza Marc-Antoine Corticchiato, swego czasu przedstawiłem już na blogu. Do powrotu sprowokowała mnie najnowsza premiera marki – Azemour les Orangers, którym to zapachem twórca wyłamuje się z przyjętej konwencji poświęcania swych unikalnych kompozycji historycznym imperiom. Ale o tym w drugiej części mini-cyklu. Dziś powąchajmy dwa bardzo imperialne, ale jednocześnie bardzo różne pachnidła: Iskander i Ambre Russe.

Iskander (2006) – to świeża i rześka, cytrusowo-ziołowa kompozycja inspirowana Aleksandrem Wielkim. Skupia w sobie – niczym aleksandryjskie imperium – zarówno elementy zachodu, jak i wschodu. Ten lekki szypr z kolońskim zacięciem zaczyna się ślicznym akordem hesperdowym, który potwierdza niezwykłą klasę Corticchiato jako perfumiarza. To cytrusy najwyższej próby, lekko kwaśne, lekko gorzkie, ale idealnie zrównoważone i bardzo naturalnie pachnące. Nie jest to absolutnie cytrusowy banał, jakiego wiele w perfumach. Jest wg mnie sztuką stworzyć przekonujący akord cytrusowy. Corticchiato to potrafi. Z czasem – po kilku minutach –  cytrusy naturalnie ustępują miejsca zielono-ziołowemu akordowi serca, w którym czuję coś na kształt galbanum i anyżkowy estragon oraz piernikową kolendrę. Z minuty na minutę wyraźniej przebija się bardzo ceniona przez mnie woń kwiatu gorzkiej pomarańczy – jeden z podstawowych składników klasycznej kolońskiej formuły. Iskander w swym sercu nawiązuje przez to trochę do estetyki Francisa Kurkdjiana. Podobna okrągłość, konsonansowa wirtuozeria, głębia, pełnia, harmonia i… przyswajalność zapachu. Ok. 2 godzin od aplikacji Iskander zaczyna przypominać mi Eau de Rochas Homme, tyle że w mocniejszym wydaniu. Przyznam, że ten akord podoba mi się szczególnie i mam pewne podstawy sądzić, że jest bardzo zbliżony do osławionego i jakże pożądanego Heaven marki Chopard. Z upływem kolejnych godzin akord ten traci na intensywności, ale pozostaje wyczuwalny jeszcze kilka godzin po aplikacji i w sposób subtelny, ale stały, daje o sobie znać. Zapach finiszuje tradycyjną bazą z przewagą mchu dębowego, który wszakże podnosi się ze skóry tylko po jej ogrzaniu.

Mimo lekkiego tematu i charakteru, Iskander jest zachwycająco pełny, barwny, dosadny i nasycony – jak każde pachnidło Parfum d’Empire. Niemal wszystkie zapachy tej marki są także – poza wszystkim – noszalne i mają doskonała projekcje oraz trwałość. Nie inaczej jest i w tym przypadku. Iskander pięknie projektuje, pozwalając cieszyć się sobą noszącemu. Poza tym posiada tą bardzo charakterystyczną, przewodnią nutę, którą łatwo zapamiętać, tak jak ładną melodię, co jest niewątpliwym atutem tych perfum. Jednym z bardzo istotnych cech kompozycji perfumeryjnej jest jej „ogon”, franc. sillage, ang. trail. Zapach musi podążać za noszącym niczym ogon właśnie, niczym pachnąca smuga. Wiele perfum, często bardzo ambitnych, nie może poszczycić sie tym parameterem. Informuję więc, że Iskander ma doskonały sillage. Summa summarum to w swym gatunku świetne pachnidło, choć z pewnością najwdzięczniej zabłyszczy latem.

nuty głowy: cytryna, mandarynka, grejpfrut

nuty serca: neroli, estragon, kolendra

nuty głębi: cedr, mech dębowy, ambra, białe piżmo

*   *   *

Ambre Russe (2004) –  to zapach carski, inspirowany rosyjskim imperium ostatnich Romanowów. Powiedzieć, że to perfumy ambrowe, byłoby w przypadku tej kompozycji uproszczeniem. Owszem, całość ma ambrowy klimat, ale jakże jest daleka od wielu nudnych niszowych ambrowców. Dzieją się tu bowiem w środku zgoła inne od ambrowych rzeczy. Najpierw potężna, uderzająca nuta (nie cytrusów, nie!) rumu. Chyba najpiękniejsza, jaką dotąd spotkałem w perfumach. Zaraz potem zaś niebywale sugestywna nuta mocnej, czarnej herbaty (czaju) z lekko dymnym akcentem. Na tym etapie Ambre Russe pachnie…. grogiem – słodzoną gorącą czarną herbatą z dodatkiem czystej wódki. Rozgrzewająca rzecz, niewątpliwie. Później rzecz troszkę wyhamowuje i pachnie bardziej słodkimi przyprawami (cynamon, kolendra) i miodem na waniliowej poduszce. Całość nie bez racji kojarzy się mi się z Tea For Two L’Artisana (herbacianym „skórzakiem”) i myślę, że wielbiciele tego zapachu Olivii Giacobetti z pewnością zapałają gorącym uczuciem do Ambre Russe. Dla mnie to jak dotąd najpiękniejsze perfumy z ambrą w nazwie. Szkoda tylko, że w ich przypadku dość szybko dochodzi do głosu baza, która zdominowana jest przez miód, zachowujący się podobnie, jak mech dębu w opisywanym wyżej Iskanderze. Leży leniwie na skórze i nic poza ogrzaniem nie jest w stanie wystrzelić go w przestrzeń. Zresztą wystarczy spojrzeć na spis nut/ składników, by zrozumieć, że bardzo trudno to wszystko wprowadzić w ruch, tak by perfumy miały wyraźną projekcję i sillage. No i – z wyjątkiem pierwszych kilkudziesięciu minut – ich nie mają. Są raczej bliskoskórne, ale za to bardzo trwałe. W opozycji do Iskandera, Ambre Russe wydaje mi się być idealnym pachnidłem na zbliżająca sie mroźną (?!) zimę.

nuty głowy: wódka, rum

nuty serca: koriander, cynamon, herbata, miód

nuty głębi: kadzidło, wanilia, ambra, skóra

W kolejnej części powąchamy Eau de Glorie, Equistriusa i najnowszego Azemour les Orangers. Zapraszam.