Powstała w 1987 roku paryska marka jubilerska Satellite, której twórcą jest Sandrine Dulon, artystka trudniąca się tworzeniem naszyjników i innych ozdób z kamieni półszlachetnych, od 2003 rok oferuje również perfumy pod wiele mówiącą nazwą Padparadscha. To bowiem także nazwa niezwykle rzadkiej urody kamienia, szafiru o różowo-pomarańczowej barwie. Takiej, jaką ma ciecz o tej samej nazwie, zamknięta w ozdobnym flakonie. I tu powinno pojawić się zdjęcie tegoż cudownego szafiru.

Ale nie pojawi się… Za to:

Padparadscha szturmem zdobył serca rodzimych perfumistów i bloggerów. Nie bez powodu. Jest wzorcowym wręcz przykładem niszowej perfumerii, które śmiało podejmuje niekomercyjne tematy. Zapach opisywany jest jako przyprawowo-drzewny. Ja raczej opisałbym go jako drewniany (nie lubię określenia „drzewny”,  gdy mowa o perfumach). Skrajnie drewniany nawet. To kompozycja raczej liniowa, w której trzon stanowi duet sandałowiec-cedr. Z początku faktycznie pieprz i jałowiec nieco kręcą w nosie i to najefektowniejszy etap zapachu. Później jest już tylko drewno. To jedno z najbardziej suchych, wiórzastych, pylistych i tartacznych pachnideł, jakie znam. Gdzieś w podobnych rejestrach nadaje Tumulte Pour Homme Ch. Lacroix, tyle że tu pachnie to bardziej naturalnie, żeby nie powiedzieć prymitywnie, bez zbędnych ozdobników. Na myśl przychodzi także specyficzna drewniana estetyka daleko bardziej udanego Hinoki Comme des Garcons. No i ciekawostka. Wg oficjalnego opisu nut (składników?) w sercu Padparadschy jest jaśmin. Ja w ten opis do końca nie wierzę. Jaśminu nie czuję i nawet nie bardzo rozumiem, po co i w jakim kontekście miałby tu zostać użyty?

Słaba moc, projekcja i trwałość (ok. 5-6 godzin) Padparadschy, ale i wrażenie jakby niedokończenia tej kompozycji, to te elementy, które zdecydowanie zaniżają moją jej ocenę. By cokolwiek poczuć po kilku godzinach od użycia, trzeba albo wbić nos w to co zostało poperfumowane 🙂 albo…. ponownie zaaplikować. Perfumetka w torbie lub kieszeni mocno wskazana w tym przypadku. Testując go nie mogę pozbyć się wrażenia, że pomysł był dobry, zdecydowanie gorsze jednak wykonanie… Stąd traktuję Padparadschę raczej jako ciekawostkę olfaktoryczną, aniżeli pełnowartościowe pod względem użytkowym perfumy.

nuty głowy: jagody jałowca, pieprz

środek: pimento, jaśmin

baza: drewno sandałowe, drewno cedrowe, piżmo, ambra

nos: ?

rok: 2003

moja klasyfikacja: niszowy drewniak, tylko dla wielbicieli tego typu tartacznych woni, do których się zaliczam 🙂

ocena w skali 1-6: kompozycja: 3/ moc: 3/ trwałość: 3/ flakon: na zdjęciu wygląda ładnie 🙂