Marka G. Nejman powinna być – i będzie – przedmiotem szczególnego zainteresowania tego bloga. Dlaczego? Bo to projekt kierowany ściśle do męskiego odbiorcy. Geoffrey Nejman – mąż Martine Micallef, kompozytor perfum marki M. Micalleff, tworzy od niedawna pachnidła pod własnym nazwiskiem. Nie ma tu żadnej tajemnicy – państwo Micalleff są szczęśliwym, jak się wydaje, małżeństwem, pracują wspólnie nad nowymi pachnidłami głównego brandu, zaś Geoffrey równolegle projektuje pachnidła męskie sygnowane swym nazwiskiem. Obecnie pod marką G. Nejman dostępne są cztery kompozycje. Cykl: Le Professionnel, Le Seducteur, Le Sportif (czyli: profesjonalista, uwodziciel, sportowiec) oraz bohater dzisiejszego wpisu, najnowsza propozycja – Emir.

Emir to bardzo mocny akcent w męskiej ofercie Nejmana. Przywołuje on w nim swój ulubiony składnik –  żywicę drewna aloesowego (agarwood), znaną pod wieloma określeniami – jako oud, oudh, aoud. Nejman uważa się za pioniera i popularyzatora tego składnika w perfumach (choć znam osoby, które mają inne zdanie na temat jego rzekomego pionierskiego oudowego wkładu w historię europejskich perfum). Tak czy inaczej oud w Emirze jest w centrum uwagi. Kto miał do czynienia z tym składnikiem w perfumach, ten wie, że można go „ubrać” w inne ingrediencje i nie pozwolić mu zdominować kompozycji, a jednak błyszczeć (genialne M7 YSL), można też zupełnie go zakopać i wmawiać nam, że tam jest, bo bez tej sugestii go nie poczujemy (Al Oudh L’Artisan). Można też wyprowadzić go na piedestał i pozwolić przedstawić się w pełnej krasie (Oud 27 Le Labo). Mam wrażenie, że właśnie tę trzecią, bezkompromisową drogę wybrał Nejman, który podobnie śmiało, choć jednak inaczej, zaprezentował nam agarową żywicę już wcześniej, w kompozycji pod marką M. Micallef Aoud Men (Micallef Men).

Otwarcie Emira to w mojej ocenie najbardziej kontrowersyjna rzecz jaką dane mi było kiedykolwiek wąchać. Szperam w pamięci i nic równie dwuznacznego i przedziwnego nie znajduję. Potężna fala uderzeniowa oudu wymieszanego z cytrusami i geranium, niesiona w przestrzeń molekułami pieprzu, przywodzi na myśl niezbyt przyjemne skojarzenia z zaniedbanym męskim szaletem lub – jeśliby użyć bardziej uniwersalnego porównania – kocim moczem. Niestety. O ile świadomy obecności oudu w tej mieszance użytkownik jest w stanie przyjąć tak potężny cios na nozdrza (a oudomaniak wręcz się nim upajać), o tyle niczego nie świadomy postronny świadek może doznać szoku olfaktorycznego i wyobrazić sobie niewyobrażalne… Nejman – jak mniemam – chyba nie zdaje sobie sprawy  tego, że woń ta może mieć takie konotacje. Może po prostu nie miał  „okazji” korzystać z podrzędnego publicznego WC w naszym kraju (np. na stacji PKP). Na dowód traumatycznego wpływu Emira na otoczenie nadmienię, że za każdym razem gdy go zaaplikuje, bliska mi osoba ucieka w popłochu z pomieszczenia, w którym się znajduję, po drodze otwierając wszystkie okna. Żaden – ale to żaden – inny zapach nie powoduje tak kategorycznej reakcji. Skojarzenia to przekleństwo? Być może, jednak nie sposób ich uniknąć w przypadku perfum. Mają one zawsze istotny wpływ na ich ocenę, a co za tym idzie na decyzję o ich noszeniu.

Wróćmy jednak do naszego bohatera, bo ciąg dalszy jest obiecujący. Już mnie więcej godzinę po aplikacji Emir traci swą prowokacyjną i trudną naturę i staje się komfortowym i stosunkowo cichym towarzyszem mężczyzny. Zmysłowa mieszanka piżm, cedru, paczuli i nut skórzanych podnosi moją ogólną ocenę tego zapachu. Następstwem jest całkiem dobra, męska faza serca, w której oud już tak nie szaleje, choć wciąż daje wyraźnie znać o sobie (brak cytrusowego podbicia ze wstępu oraz upływ czasu zdecydowanie mu służą). Finisz natomiast – mimo że dość delikatny – ma cechy bardzo solidnego męskiego pachnidła.

Tak więc wszystko byłoby idealnie, gdyby nie ten dysonansowy początek. Tylko czy mój zarzut jest słuszny? Nie do końca. Przecież najważniejsze z punktu widzenia użytkownika perfum jest to, jak pachną one przez większość swego czasu, a Emir pachnie bardzo dobrze. Sam początek zaś, choćby nie wiem jak niecodzienny, ma do siebie to, że jest tylko początkiem – krótkotrwałym preludium, zwiewną uwerturą. Szybko zanika i pozwala nam cieszyć się tym, co najważniejsze. W przypadku Emira ta prawidłowość ma szczególnie duże znaczenie…

Trwałość Emira jest przyzwoita – na poziomie 8-10 godzin, z tym że niestety większość czasu (poza gigantycznym początkiem i średnio mocnym sercem) zapach trzyma się dość blisko przy skórze.

Nuty głowy: grejpfrut, pomarańcza

Nuty serca: bodziszek (geranium), pieprz, oud (drzewo agarowe, drzewo aloesowe)

Nuty głębi: paczula, cedr, skóra, białe piżmo

twórca: Jean-Claude Astier

rok wprowadzenia: 2010

moja klasyfikacja: orientalny freak, raczej wieczorowy, dla wyrobionych użytkowników; noszony w towarzystwie niewtajemniczonych może okazać się ryzykowny…; zapach dla odważnych i pewnych siebie indywidualistów, nie obawiających się posądzenia o kłopoty z utrzymaniem higieny osobistej…

ocena w skali 1-6: kompozycja: 4/ moc: 4/ trwałość: 4/ flakon: 4