Wieść o nowym męskim zapachu Diora zelektryzowała mnie z dwóch powodów. Po pierwsze – jest to pierwszy premierowy, w pełni odrębny (czyli nie tzw. flanker) męski zapach tej marki od 2005 roku czyli roku premiery Dior Homme Oliviera Polge’a. Po drugie – to pierwsze męskie pachnidło Diora wykonane przez Francoisa Demachy nie będące flankerem. W ciągu dziesięciu lat pracy dla Diora perfumiarz ten bowiem udowodnił, że potrafi stworzyć świetne męskie perfumy, tyle że na bazie już istniejących w portfolio marki. Tak powstawały kolejne Fahrenheity (Parfum, Acqua czy Absolute), Eau Sauvage (Parfum i Cologne) czy Homme (Sport, Cologne i Parfum). Mimo, że zwykle są to zapachy różne od swych protoplastów, a czasem nawet wyraźnie inne, to jednak siłą rzeczy tkwią w pułapce porównań i pozostają w cieniu. Wyobraziłem więc sobie, że oto teraz Francois Demachy pokaże światu, że Dior wciąż wyznacza trendy, że jego nowy męski zapach będzie czymś przełomowym, co najmniej na miarę Homme. Zgoda – moje oczekiwania były wysokie, ale przecież nie bezpodstawnie. Niestety, tym razem zawiodłem się. Otóż Demachy znów popełnił flankera. Tyle że tym razem – o zgrozo – na bazie perfum konkurencji. Do tego odpowiedzialni za projektowanie produktu ludzie w Dior Parfums postanowili nazwać nowy zapach w sposób nie odcinający się od przeszłości marki, a przeciwnie – nawiązujący do czasów jej chwały (dlaczego nie pokuszono się o zupełnie nowy tytuł!?) Sauvage – to imię zaskoczyło mnie równie mocno, jak wybór aktora Johnny’ego Deppa do – fakt, że bardzo dobrej – kampanii reklamowej. Depp kojarzy mi się z kinem czysto rozrywkowym, a sam styl aktora uważam za przerysowany i przesadny, tak jakby nie tyle grał, ile zgrywał się na planie. I dziś, gdy już znam Sauvage, muszę przyznać, że Depp pasuje do niego jak ulał. Sauvage to nie jest kolejne poważne pachnidło szacownego Diora. To raczej zapachowa zgrywa, do tego niezbyt elegancko kopiująca styl Bleu de Chanel Jacquesa Polge’a. Szkoda.

Perfumiarz, biorący czynny udział w promocji swego najnowszego dzieła, podkreśla, że zasadnicze składniki, na których zbudowana jest sygnaturowa woń Sauvage, to specjalnie pod ten projekt przygotowana esencja bergamotki, odpowiadająca wraz z odrobiną czarnego pieprzu za rześki, cytrusowy, jednocześnie bardo współczesny początek oraz ambroxan, nadający całości drzewno-morskiego charakteru, trwałości i projekcji. Prócz tego w składzie znajdziemy żywice elemi, różowy pieprz, geranium, wetiwer, lawendę i paczulę. Żaden z tych pozostałych składników nie wyłania się przed inne, a wszystkie służą osiągnięciu założonego olfaktorycznego efektu, współczesnego fougere (jak twierdzi perfumiarz), który ja odbieram jako świeży, płaski, syntetycznie pachnący, cytrusowo-drzewny, nieco metaliczny i … odhumanizowany.

Najbardziej podobny do Bleu de Chanel jest akord otwarcia, w którym wibrują molekuły kwaśnej bergamotki połączone z czarnym i różowym pieprzem. Zaraz po tym oba pachnidła testowane ręka w rękę faktycznie zaczynają się różnić i choć nigdy potem już się nie spotykają, to emitują zbliżoną aurę, która pozwala zakwalifikować je do tej samej kategorii zapachowej. Przy czym Bleu to jednak kompozycja bardziej złożona i głębsza m.in. dzięki zastosowaniu imbiru, labdanum i kadzidła. Sauvage tej głębi jest pozbawiony i przez cały czas trwania na skórze (trwałość ok. 8 godzin, przy przez większość czasu średniej, a w końcówce słabej projekcji) operuje na wysokich zapachowych tonach, pachnąc niemal linearnie. Przy Bleu sprawia wrażenie rachitycznego i ubogiego w substancję, a przecież i Bleu nie należy do pachnideł przesadnie rozbudowanych. W tym pojedynku Bleu de Chanel jest pachnidłem moim zdaniem lepszym i dużo lepiej się noszącym. Mój osobisty wybór pada właśnie na niego, bo przy całej swojej mainstreamowości ma charakter, jakość i naprawdę świetne parametry. W Sauvage kuleją wszystkie te aspekty i nie pomoże tu już ani Demachy, ani tym bardziej Depp…

Dior opisuje Sauvage jako zapach „śmiały i wyrafinowany”. Podobno „składniki najlepszej jakości zapewniają mu sygnaturę i poczucie szlachetności, jak nigdy dotąd”. Po lekturze tych słów i wielokrotnych testach zapachu nachodzi mnie jednak smutna konstatacja. Oto marketingowy bełkot wziął w tym przypadku absolutną górę, w sposób chyba bezprecedensowy, gdy chodzi o Diora. Zza wielkich słów wyłania się pustka, brak pomysłu, a może raczej połączona z oportunizmem zwykła chciwość i chęć zarobienia kroci na zapachu skonstruowanym tak, by zadowolił jak największą rzeszę klientów, przypominając coś, co już się na rynku całkiem dobrze przyjęło. Niby nic w tym złego, bo przecież designerska perfumeria to dziś niezwykle konkurencyjny biznes, w którym chodzi wyłącznie o zyski. Ale jednak uwiera fakt, że oto Dior wskakuje do wagonu zajętego przez Chanela i zajmuje w nim tylne siedzenie, obok niższych rangą kopistów, zamiast stać przed pociągiem i przestawiać zwrotnicę, tak jak to czynił do tej pory…

Flakon Sauvage to odrębny temat. Walcowaty kształt i magnetyczna zatyczka z logo Diora. Elegancki i prosty, udany moim zdaniem design, choć wcale nie oryginalny, gdyż wzięty wprost z ekskluzywnej butikowej linii Diora La Collection Privee, zwanej też barokowo Le Collection Couturier Parfumeur. Do tego dominująca czerń (rozjaśniająca się ku dołowi butli – patent cieniowania wzięty z Fahrenheit) i białe napisy. Kolorystyka nie pozostawia złudzeń co do inspiracji Bleu de Chanel, a wręcz ją potwierdza. Jakby tego było mało, także i Chanel zapożyczył do Bleu magnetyczną zatyczkę ze swej ekskluzywnej linii Les Exclusifs. Zbyt wiele tych analogii, by były one przypadkowe…

I jeszcze ta nazwa, która jednak zobowiązuje. Czy zatem Sauvage to Eau Sauvage XXI wieku? Czy zapach ten może równać się z dziełem Edmonda Roudnitski biorąc oczywiście pod uwagę kontekst czasów i okoliczności? Moim zdaniem absolutnie nie. Eau Sauvage (1966) był zapachem na swoje czasy rewolucyjnym, nowatorskim i trendsetterskim. To właśnie Dior stanowił wówczas perfumowe trendy, także w męskiej perfumerii, a kolejne jego pachnidła stawały się punktami odniesienia dla innych, również w latach 70-tych (Jules) i 80-tych (Fahrenheit), cz wreszcie współcześnie – rewolucyjny i nowatorski Homme (2005). Ten zresztą okazał się ostatnim męskim pachnidłem takiego kalibru. Wraz z Sauvage być może kończy się era Diora jako marki odważnej, wizjonerskiej, początkującej trendy w perfumerii. Oby jednak Sauvage był tylko incydentem. Oby nasycił głód obecnych włodarzy Diora, w których ambicje wciąż nie tracę wiary. O talent i kreatywność perfumiarza jestem bowiem spokojny. Wiem przecież, że można inaczej i przy tym dużo lepiej – choćby na przykładzie L’Homme Ideal Guerlain, którym Thierry Wasser udowodnił, że można zaproponować zapach z pomysłem, z wyrazistą sygnaturą, który – mimo swej niewątpliwej komercyjności i zgodności z obecnymi trendami – zdystansuje się wobec podobnych sobie jakością wykonania i tym czymś, co czyni perfumy „zapamiętywalnymi”.

Cóż, wiem. Sauvage ma się doskonale skomercjalizować. Takie ma zadanie i – patrząc po pierwszych notowaniach sprzedaży – zaczął naprawdę nieźle. Ma przynieść grupie LVMH krociowe zyski. A cała reszta, historie o szlachetnych składnikach i niezwykłym charakterze zapachu, to czysta propaganda. Ja jej nie kupuję. Ale wiem, że przeciętny klient perfumerii sieciowej owszem kupi, „łyknie jak pelikan” i obliże się ze smakiem. Smacznego zatem!

nuty głowy: bergamotka

nuty serca: elemi, pieprz syczuański, różowy pieprz, pikantne geranium, lawenda, paczula

nuty głębi: ambroxan

twórca: Francoise Demachy

rok premiery: 2015