16 lat po premierze Acqua Di Gio Armani zdecydował się na dość zaskakujący ruch. Być może słupki sprzedaży bestsellera zaczęły konsekwentnie maleć, a być może chodziło o odświeżenie formuły. Tak czy owak perfumowy świat zelektryzowała informacja, że oto naszym nosom ukazuje się Acqua Di Gio w wersji eau de parfum z przydomkiem Essenza. Źródła podają, że nad formułą pracował autor klasyka, niewątpliwy fachowiec najwyższych lotów i gwiazda perfumerii – Alberto Morillas.

W medialnych informacjach – co znamienne – pojawiły się informacje o użyciu w formule nowych syntetycznych aromamolekuł: Paradisone (ekstremalnie projektujący składnik o świetnej dyfuzji) oraz Cascalone (molekuła, której zapach posiada kwiatowo-ozonowe niuanse). Prócz tego twórca zastosował nowy izolat paczuli oraz cedr i wetywerię. W bazie użyto dziesięciokrotnie więcej Ambroxu aniżeli w wersji klasycznej. Trzeba w tym miejscu zaakcentować, że w ten oto sposób do wiadomości publicznej podano część chemicznego składu perfum, co wydaje się być znakiem czasów i odpowiedzią na coraz większe zainteresowanie tematem perfum i coraz większą świadomość klientów spowodowaną rozkwitem perfumowej tematyki w Internecie, a także kolejnymi książkowymi publikacjami. Oprócz standardowej więc kampanii reklamowej w postaci zdjęć i – z pewnością – także klipu wideo, mamy bliski fachowemu przekaz do odbiorców bardziej wtajemniczonych – perfumistów całego świata.

No dobrze. Ale jaki to wszystko dało efekt? Jak pachnie zawartość gustownego flakonu? Wg mnie otrzymaliśmy uwspółcześnioną wersję Acqua Di Gio, bardzo swobodnie powiązaną z poprzednikiem, pozbawioną jego wyraźnego słono-wodnego akcentu, mniej cytrusową,  bardziej pikantną, ostrzejszą, wpisująca się w aktualne trendy zapachów sportowych, które uciekają on typowych cytrusów na rzecz ich łączenia z syntetycznymi woniami drzewnymi. Nasilona w ostatnich latach moda na wypuszczanie sportowych wersji znanych zapachów w sensie czysto olfaktorycznym dotyczy także Essenza, mimo że nie znajduje odzwierciedlenia w nazwie. Zresztą przecież klasyczne AdG to nic innego jak wzorcowe perfumy o charakterze sportowym.

Essenza nie ma jednak finezji protoplasty. Jest bardziej prowokujący i wibrujący. Bardziej energizujący i osadzony na wyraźnie drzewnej bazie. Otwarcie jest mniej cytrusowe. Grejpfrut i bergamotka – cytrusy o woni nieco gorzkiej i nieco zielonej, bez towarzystwa znanych z klasyka cytryn i mandarynek, nie tworzą tu tak ewidentnego akordu hesperydowego. Są raczej zadziornym intro dobrze korespondującym z pozostałymi, pikatno-zielonymi nutami. Co ciekawe Essenza poprzez swój chropawy charakter wydaje mi się bardziej męska, niż zdecydowanie uniseksowy klasyk. Baza z wyraźną nutą cedru jest tu sucha, wytrawna, „wiórzasta”. Całość pachnie przy tym bardzo syntetycznie i niemal futurystycznie.

Przyznam jednak, że liczyłem na więcej. Sądziłem, że skoro eau de perfum, to doczekaliśmy się intensywniejszej i trwalszej, „zaokrąglonej” wersji AdG, co mogłoby skutkować całkiem dobrą propozycją na lato. Niestety Essenza pod żadnym z tych czysto użytkowych względów nie przewyższa cherlawego przodka. Nie jest też wg mnie w żadnym razie bardziej udana zapachowo. Ale i tak ma  spore szanse na stanie się bestsellerem, choć raczej nie powtórzy komercyjnego sukcesu poprzednika. Nie te czasy, a i konkurencja nieporównywalnie większa niż 16 lat temu.

nuty górne: bergamotka, grejpfrut, Cascalone