TRZY – wawrzyn

Victrix – to zapach zielony, lekko pikantny, mchowy, leśny, ściółkowy, z wawrzynem w roli głównej. Z początku uderzają po nozdrzach molekuły różowego pieprzu, które pełnią tutaj rolę otwierającą, nietypowo zastępując tradycyjne w większości przypadków hesperydy. Po kilkunastu minutach Victrix zaczyna się zielenić w sposób przypominający woń soków z zielonych łodyg. Ujawnia się więc główny składnik – laur. Ociężałość zastosowanych tu molekuł (mam wrażenie, że większość z nich to składniki naturalne) i ich zagęszczenie powodują, że zapach nie krzyczy, nie atakuje, lecz mości się wygodnie blisko skóry i tam pozostaje właściwie przez cały czas, czyli przez długie godziny, bo trwałość ma solidną. Victrix jest niemal liniowy, trudno wyodrębnić tu nuty górne, środkowe i dolne, zresztą chyba nie o to tu chodzi. Właściwie zaraz po aplikacji dostajemy to, co dostać mamy, czyli przyprawionego zieleńca. Finał nie zaskoczy nas żadną olfaktoryczną woltą, choć trzeba wspomnieć o tym, że zieloność wawrzynu w pewnym momencie wygasa, a na skórze pojawia się całkiem sympatyczna, sucha, drzewna, jakby cedrowo-mirrowa nutka, która jest epilogiem Victrixa.

nuty: różowy pieprz, wawrzyn, kolendra, mech dębu

CZTERY – sandałowiec

Santalvm – temat zapachu objawiony w nazwie, drewno sandałowe – piękne i ciepłe, jak to drewno sandałowe ma w zwyczaju. Początek jednak zaskakuje niemal miodową słodkością. Po ok. 15 minutach ze słodkich głębin wyłania się powoli główny bohater – sandałowiec, który z każdą minutą staje się bardziej drzewny, a mniej miodowy, choć ta słodka nutka nie zanika do końca. Niestety po ok. godzinie sandał traci swój impet i staje się dość nijaki, słodkawy, tonkowaty, benzoinowaty. W sumie Santalvm rozczarowuje. Podobnie jak Victrix, trzyma się blisko skóry i jest zapachem raczej dyskretnym, niezbyt trwałym. Aha – i nie ma tu jakieś szalonej ewolucji. Raczej głównym temat przyozdobiony przyprawami i mirrą tak, by go nie stłamsić. Proste i …. nieco za proste, a także jakby niedokończone. Dla sandałowych maniaków absolutny must try, ale pozostali mogą go sobie darować.

nuty: drewno sandałowe (absolut), mirra, cynamon

Po przetestowaniu Fumidusa, Olibanvm, Victrixa i Santalvm stwierdzam, że zapachy te mają kilka wspólnych cech, które odróżniają je od innych znanych mi niszowych marek:

– prostota kompozycji,

– potężne stężenie olejków eterycznych widoczne w ich konsystencji, co nie do końca przekłada się na ich intensywność i trwałość,

– przewaga składników naturalnych (to moje domniemanie, ale takie robią wrażenie; nie czuję w nich obecności syntetycznych wzmacniaczy i składników poprawiających trwałość),

– tendencja do trzymania się blisko skóry,

– średnia trwałość.

W sumie to zapachy godne poznania (szczególnie Fumidvs), ale z pewnością nie pożądam pełnego flakonu żadnego z nich. Są raczej ciekawostką, niż przedmiotem mojej fascynacji. Wysoka cena perfum Profvmvm z pewnością wynika ze szczerego dozowania cennych olejków, ale czy jest odpowiednia do tego, jak pachną? Wg mnie nie, ale każdy może wyrobić sobie na ten temat własne zdanie, do czego zachęcam, bo zapachowy świat Profvmvm na pewno wart jest przynajmniej powąchania. Jego szersze poznanie pozwoliłoby mi lepiej wyrobić sobie zdanie na temat tego, czy Profvmvm to perfumiarze, czy tylko sprytni mieszacze drogich olejków eterycznych, a przede wszystkim zdolni marketingowcy wykorzystujący modę na „niszę” w perfumach. Na razie mam wrażenie, że bardziej to drugie, niestety…